حداقل دستمزد کشورها در سال ۲۰۲۵ نشان میدهد تمام کشورهای صدرنشین متعلق به قاره سبز بوده و همه بازندگان در نقشه جهانی، از قاره آفریقا هستند. تحلیل دادههای سال ۲۰۲۵ نشان میدهد که حداقل دستمزد در بسیاری از کشورها، بهویژه کشورهای آفریقایی و بخش بزرگی از آسیا، توان تأمین حداقلهای زندگی را ندارد.
بررسی دادههای بهروزشده نشان میدهد اروپا همچنان قویترین حداقل دستمزدهای واقعی جهان را دارد؛ در حالیکه بخش بزرگی از کشورهای آفریقایی در انتهای جدول قرار گرفتهاند.
برای مثال لوکزامبورگ با حداقل دستمزد اسمی بیش از ۳ هزار و ۲۰۰ دلار برای نیروی کار ماهر و حدود ۲ هزار و ۶۷۹ دلار برای کارگران عادی در صدر جدول قرار دارد. همین رقم پس از تعدیل بر اساس هزینههای واقعی زندگی، جایگاه بالاتری یافته و نشان میدهد ساختار رفاهی این کشور دستمزد اسمی را به دستمزدی توانمند تبدیل کرده است. در هلند نیز حداقل دستمزد اسمی ساعتی ۱۴.۰۶ یورو، پس از تعدیل با شاخصهای قدرت خرید محلی، به یکی از بالاترین دستمزدهای مؤثر جهان تبدیل میشود. با این حال، اتحادیههای کارگری هلند تأکید کردهاند که حتی این سطح اسمی بالا در برابر هزینههای فزاینده مسکن و خدمات شهری، همیشه به معنای رفاه پایدار نیست. در بریتانیا، آلمان، ایرلند، فرانسه و بلژیک نیز حداقل دستمزدهای اسمی بیش از ۲ هزار دلار گزارش شده است، اما آنچه قدرت خرید نهایی را تعیین میکند، مجموعهای از مالیاتها، یارانهها و خدمات عمومی است که میتواند فاصله میان اعداد اسمی و واقعیت زندگی روزمره شهروندان را کاهش دهد.
بخش عمده کشورهای آفریقایی در پایینترین سطوح جدول حداقلدستمزد اسمی قرار دارند. در برخی کشورها مانند تانزانیا، غنا یا ماداگاسکار، حداقل دستمزد ماهانه به صورت غیررسمی حتی کمتر از ۳۰ دلار است؛ رقمی که عملاً توان تأمین نیازهای اولیه زندگی را ندارد.
در آسیا، ارقام اسمی دستمزدها تفاوتهای چشمگیری را نشان میدهند. کرهجنوبی با دستمزد اسمی معادل ۱۵۰۰ دلار در ماه و هند با ۶۴ دلار در دو سوی جدول قرار دارند. این شکاف نه فقط اسمی بلکه ساختاری و مرتبط با بهرهوری و نظام رفاهی است.
