سیاست مسکن در ایران طی سال‌های طولانی تقریباً فقط یک مسیر را دنبال کرده است: خانه‌دار کردن مردم از طریق ساخت‌وساز دولتی و تمرکز بر مسکن ملکی. هرچند گاهیُ مثلاً در میانه دهه ۹۰—ابتکارهایی مانند وام خرید خانه اول مطرح شد، اما با جهش قیمت‌ها و تغییر دولت‌ها خیلی زود از بین رفت. با این حال، تجربه کشورهای مختلف نشان می‌دهد که رفاه سکونتی فقط با مالکیت خانه محقق نمی‌شود و مدل‌های متنوع‌تری برای تامین مسکن وجود دارد که می‌تواند بار مالی و فشار اقتصادی را از دوش خانوارها بردارد.

نبود مسکن مناسب یکی از اصلی‌ترین موانع جوانان برای ازدواج به شمار می‌رود. مسئولان با ارائه وام‌های کم‌بهره، پروژه‌های مسکونی ویژه و مشوق‌های مالیاتی تلاش دارند تا دسترسی زوج‌های جوان به خانه را تسهیل کرده و مسیر تشکیل خانواده را هموار کنند.

در پایان آخرین روز کاری سال ۱۴۰۳، تصمیمی اساسی در خصوص افزایش سقف وام مسکن اتخاذ شد که به نظر می‌رسد بتواند تا حدودی فشار ناشی از مشکلات مسکن را برای متقاضیان کاهش دهد. با این تصمیم، سقف وام مسکن برای شهر تهران از ۴۰۰ میلیون تومان به ۵۰۰ میلیون تومان افزایش پیدا کرد.

در پروژه «نیم قرن با اقتصاد ایران» تلاش بر این است تا از قبل اخبار و گزارش های اقتصادی به تصویر روشنی از وضعیت اقتصادی ایران دست پیدا کنیم.