مرکز آمار ایران اعلام کرد که در سال ۱۴۰۳، متوسط درآمد سالانه خانوارهای شهری و روستایی ایران با رشدی بیش از هزینه‌هایشان، به ترتیب ۳۴ و ۳۵ درصد افزایش یافته است. این آمار که از طرح دیرینه درآمد و هزینه خانوار استخراج شده، نشان‌دهنده بهبود نسبی وضعیت اقتصادی خانوارها در مقایسه با هزینه‌های فزاینده زندگی است.

تحلیل آمارهای اقتصادی از سال ۸۷ تا ۱۴۰۲ نشان می‌دهد که سهم هزینه‌های خوراکی از کل سبد خانوار تا سال ۹۱ افزایش یافته و از ۲۲.۷ درصد در سال ۸۷ به حدود ۲۷.۱ درصد در سال ۹۱ رسیده است. این افزایش، که ناشی از آغاز تحریم‌ها در اوایل دهه ۹۰ بوده، به طور قابل توجهی رفاه خانوارها را تحت تأثیر قرار داده و کاهش داده است.

بر اساس اعلام مرکز آمار، هزینه‌های اقلام اساسی یک خانوار چهار نفره در شهریور سال جاری ۵۴ درصد از درآمد را تشکیل می‌دهد که در مقایسه با مدت مشابه سال گذشته حدود ۹ درصد کاهش یافته است.

مرکز آمار ایران در گزارش مربوط به هزینه و درآمد سال ۱۴۰۲، اطلاعاتی درباره درآمد خانوارها در استان‌های مختلف کشور ارائه کرده است. طبق این گزارش، خانوارهای ساکن در تهران بالاترین میزان درآمد را در سال ۱۴۰۲ ثبت کرده‌اند، در حالی که استان سمنان کمترین درآمد خانوارها را در سال گذشته تجربه کرده است.

متوسط هزینه‌ی کل خالص سالانه یک خانوار شهری به ۲,۰۶۵,۲۵۰ هزار ریال رسیده که نسبت به سال گذشته ۵۰.۶ درصد افزایش داشته است. از این هزینه کل، ۵۱۴,۷۶۱ هزار ریال معادل ۲۴.۹ درصد به هزینه‌های خوراکی و دخانی اختصاص دارد و ۱,۵۵۰,۴۸۹ هزار ریال معادل ۷۵.۱ درصد مربوط به هزینه‌های غیرخوراکی است. در میان هزینه‌های خوراکی و دخانی، بیشترین سهم به هزینه گوشت با ۲۴.۷ درصد تعلق دارد و در بین هزینه‌های غیرخوراکی، هزینه مسکن، سوخت و روشنایی با ۵۶.۵ درصد بیشترین سهم را به خود اختصاص داده است.

مدیر بازنگری طرح جامع مسکن با نگاهی به طول دوره انتظار برای خانه دار شدن ایرانی ها از اوایل دهه ۸۰ تاکنون می گوید: از حدود سال ۸۴ به بعد تغییر و تحولاتی در شاخص های کلان اقتصادی کشور رخ داد که موجب عدم تعادل بین درآمد خانوار و قیمت مسکن شد.