نبود امنیت شغلی در نمایشگاه ها

 یکی از دغدغه های مهم زندگی هر انسان بالغ خصوصا در کشور ما که پیش بینی شرایط، سخت و شاید امکان ناپذیر باشد امنیت شغلی است که اگر این مورد حل شده باشد شخص به راحتی با سایر مشکلات زندگی کنار آمده و زندگی خوب و کم حاشیه ایی را طی خواهد کرد؛ ولی برعکس عدم امنیت شغلی نه تنها باعث افت کارایی که مهمتر سلامت فرد را بخاطر استرس و اضطراب بیش از حد به خطر می اندازد.

وارد بحث تخصصی امنیت شغلی نمی شوم که هم در تخصص من نیست و هم بر اساس شرایط هر جامعه و کشور تعاریف متفاوت دارد.

این روزها که دنیا درگیر چالش ویروس کووید ۱۹ شده بسیاری از مشاغل دچار رکود و ورشکستگی شده و بسیاری نیز کار و کسب خود را از دست داده اند. شرایطی که شاید حتی در خواب هم نمی دیدند.

یکی از فعالیت هایی که بطور جدی حیات و ادامه فعالیت و کسب درآمد در آن با خطر روبرو شد فعالیت های نمایشگاهی و زیرمجموعه های مرتبط با آن است.

فعالیت های نمایشگاهی با شروع پاندمی کووید ۱۹ در دنیا عملا متوقف شده و بعد از گذشت چندین ماه هنوز نتوانسته که به شرایط قبل بازگردد و هر روز با چالشی جدی با لغو و یا تاخیر در برگزاری ها خصوصا در کشور ما روبرو بوده است، در هیچ جای دنیا شاهد پدیده لغو یک نمایشگاه بزرگ آن هم در اصلی ترین مکان برگزاری نمایشگاه یک کشور روبرو نیستیم مگر در ایران. حال به همین ترتیب باید حدس زد که داشتن امنیت شغلی در کشور ما بسیار کار سخت و شاید امکان ناپذیر باشد چون شما حتی از برگزاری یک نمایشگاه یک شب مانده به افتتاح مطمن نیستید حالا بماند که بخواهید پیش بینی کنید در ۵ سال آینده وضعیت کسب و کار و پیشرفت شغلی شما چه خواهد بود؟؟؟

البته شاید فعالین بخش نمایشگاهی بدلیل ماهیت این صنعت که زیربنای آن بر اساس روابط عمومی و بازاریابی بنا نهاده شده است در تغییر شغل خود از بخش نمایشگاه به یک صنعت و یا فعالیت دیگر زیاد با مشکل روبرو نشوند و همینطور زیر محموعه های این صنعت از جمله فعالین بخش غرفه سازی بدلیل ماهیت کارشان امکان تغییر شغل و یا رسته کاری برایشان زیاد مشکل نباشد و البته بستگی به شرایط اقتصادی نیز دارد.

بنظرم بیشترین ضربه را در این موضوع سرمایه گذاران و صاحبان این صنعت از جمله سایتداران، مجریان و غرفه سازان خواهند خورد که علاوه بر تعطیلی ناخواسته با معضل از دست دادن نیروهای متخصص و تربیت شده روبرو می شوند.

اصلی ترین عامل عدم وجود امنیت شغلی در صنعت نمایشگاهی ایران عدم وجود یک قانون جامع و فراگیر و به رسمیت شناخته شدن این صنعت است. ورود به فعالیت های نمایشگاهی در ایران کار بسیار آسان و سهلی است و افراد زیادی بدون داشتن حتی تجربه و تخصص و بواسطه یک ارتباط وارد کار شده و علاوه بر اینکه خودشان در کوتاه مدت با شکست و یا ضرر و زیان روبرو می شوند باعث نابودی شرکت های متخصص و با سابقه خواهند شد، چه در بخش مجریان و چه در بخش شرکت های غرفه ساز، افرادی تازه وارد و چمدانی (یعنی بدون هیچ شرکت رسمی و یا سابقه پرداخت بیمه و مالیات) با قیمت های عجیب و غریب ورود کرده و شاید به ظن خودشان در کوتاه مدت سود می کنند اما ضربات جبران ناپذیری به این صنعت وارد می کنند و در مقابل سایتداران نیز مقصر هستند که بخاطر کسب درآمد بالاتر به راحتی نمایشگاهی را که در چندین دوره توسط یک شرکت متخصص و حرفه ایی به دوران درآمدزایی رسیده است به یک شرکت تازه از راه رسیده واگذار می کنند و در طرف دیگر مشارکت کنندگان برای فرار از هزینه های استاندارد غرفه سازی کار خودشان را به افراد متفرقه گاهی با نصف قیمت های رسمی واگذار می کنند؟ حال صحبت در رابطه با امنیت شغلی در صنعت نمایشگاهی ایران تا حد یک شوخی تنزل می کند.

بررسی امنیت شغلی در صنعت نمایشگاهی ایران کار سختی نبوده و نیست و به اذعان بیشتر فعالین این بخش چیزی به نام امنیت شغلی در صنعت نمایشگاهی وجود ندارد. حتی در شرکت های بزرگ و با سابقه شاید هیچ عاملی به اندازه شیوع ویروس کووید ۱۹ نمی توانست نقایص و مشکلات صنعت نمایشگاهی ایران را برملا کند و بدون شک این صنعت در ایران نیاز به یک پوست اندازی کامل دارد و شاید زمان آن رسیده که فعالین و انجمن های  این صنعت در بخش های مختلف بجای تک روی و نگاه به منافع شخصی خود، به یک کار و خرد جمعی وارد شوند و برای این صنعت شناسنامه رسمی و مورد تایید بگیرند.