این الگوی کشت چه کسانی را ثروتمند می کند؟

واردات و صادرات محصولاتی که از طریق کشت‌های فراسرزمینی حاصل می‌شود مورد بحث بسیاری از کارشناسان هستند چراکه که کشور مقصد تمام سود و منفعت این نوع کشاورزی را نصیب خود می‌کند و در نهایت همان میوه و محصولی را که کشور مبدا بر روی آن سرمایه‌گذاری کرده را نیز باید وارد کشور خود کند و علاوه بر موضوع ارزش افزوده و سود معضلات واردات نیز اضافه می‌شود.

صدرالدین نیاوری در گفت‌وگو با گسترش نیوز اظهار داشت: عده‌ای هستند که بر این مبنی معتقداند که می‌شود محصول را برداشت و در سرزمین‌های دیگری کشت کرد و تمام ارزش افزوده و سود این نوع کشت را دو دستی تقدیم کشور مقصد کرد، درست مانند زمان هشت سال دفاع مقدس و جنگ که برخی زمین می‌دادند تا زمان بخرند و با این حربه در آستانه تقدیم کردن مملکت به دشمن بودند. کشت‌های فراسرزمینی نیز دقیقا چنین ماهیتی دارند و به اصطلاح نوعی خیانت به کشور محسوب می‌شود.

وی افزود: کشت فراسرزمینی یعنی زراعت و نوع کشتی که ما به آن مسلط هستیم را برداشته و در کشور دیگری پیاده کنیم. در رابطه با محصولاتی همچون نارگیل و کاکائو که برخی به این نوع کشت معتقد هستند باید گفت کشاورزان و مسئولان ما آیا به کشت و کشاورزی این نوع محصولات مسلط هستند؟ قطعا پاسخ چنین سوالی خیر است. کش فراسرزمینی به این معنی است که محصولاتی که در کشور خودمان قابل کشت است را در فصل‌هایی که زمان کشت در کشور خودمان نیست در کشورهای همسایه پرورش دهیم و به نوعی از فصول آن‌ها استفاده کنیم و خارج از فصل محصولاتی را نیز تولید کنیم.

نایب رئیس اتحادیه ملی محصولات کشاورزی ایران تصریح کرد: سوالی که در این بین مطرح بوده این است که چه زمانی می‌توان اقدام به این نوع کشت کرد، زمانی که واردات این نوع محصولات را به کشور داشته باشیم و واردات آزاد باشد. به عنوان مثال برویم در کشور پاکستان نارنگی بکاریم و این میوه را در فصل مورد نظر وارد کشور کنیم. بنابراین با این روش ۵۰ درصد بازاری که می‌توانستیم داشته باشیم را عملا از دست می‌دهیم. موضوع بعدی که مطرح بوده صادرات این نوع محصولات به سایر کشورها است و برای این منظور باید از محصولات استراتژیک استفاده کرد.

نیاوری ابراز کرد: به عنوان مثال کیوی در ایران کشت می‌شود و در کشوری همچون ترکیه چنین میوه‌ای امکان کشت ندارد، بنابراین کشاورزان ایرانی می‌توانند میزان کشت کیوی را در این کشور به حدی برسانند که ترکیه به مشتری درجه یک کیوی ایرانی بدل شود و از طرفی آن‌ها این میوه را به ایران صادر می‌کنند و از نظر هزینه‌ای شاید ارزان‌تر از کشت داخلی باشد، در مجموع کشت فراسرزمینی عملی غیر منطقی بوده و هدف از انجام آن صرفا کسب سود توسط یک عده خاص است و اصولی در کار وجود ندارد.

وی توضیح داد: کشورهایی همچون عربستان که از این نوع کشت برای کشاورزی خود استفاده می‌کنند به هیچ عنوان شبیه ایران نیست، بلکه آب و خاک مطلوب جهت کشاورزی ندارند و تمام زمین‌های این کشور شن و ماسه است و برای این نوع کشت هزینه‌های گزافی را صرف می‌کنند. ایران شرایطی برعکس عربستان را دارد و دارای آب و خاک مساعدی جهت کشاورزی بوده و میزان خاک به حدی است که وارد صادرات خاک شده‌ایم اما در مقابل پولی در بساط نیست که بخواهیم وارد چنین فضاهایی شویم. برخی مسئله آب را به میان می‌کشند و از ضرورت کشت فراسرزمینی می‌گویند که در پاسخ به این افراد باید گفت که آب در کشور به حد کافی وجود دارد و به مدیریت صحیح و سیاست‌گذاری دقیق نیاز دارد.

نایب رئیس اتحادیه ملی محصولات کشاورزی ایران در پایان خاطرنشان کرد: مشکل فعلی کشاورزی ایران عدم سرمایه‌گذاری در زیرساخت‌های این بخش تلقی می‌شود و یا به عبارت بهتر سرمایه‌گذاری در صنایع تبدیلی صورت نمی‌گیرد و برای این نوع صنایع ارزشی قائل نیستیم. صادرات محصولات کشاورزی یعنی خام فروشی که از این موضوع از مالیات معاف است و این خیلی خوب است اما در مقابل یرای صنایع تبدیلی برای صادرات خود باید مالیات پرداخت کند. یعنی زمانی که بر روی یک محصول کار صورت گرفته و از کارگر ایرانی استفاده شده و ارزش افزوده ایجاد شده است در نهایت به آن مالیات تعلق می‌گیرد که عملا منطقی نیست. باید کشاورزی را در کشور خود مدیریت کنیم و بودجه‌ ای که برای این بخش در نظر گرفته می‌شود کنترل شود چراکه ما نیاز به اشتغال، صنایع تبدیلی و تولید داریم و باید بر روی مدیریت داخلی خود کار کنیم تا اینکه در سایر کشورها سرمایه را هدر دهیم.