کدام کشورها بیشتر به نخبه ها اهمیت می دهند؟ / رتبه ایران خجالت آور است

رتبه‌بندی ۱۳۴ کشور جهان بر اساس شاخص رقابت‌پذیری استعدادهای جهانی در سال ۲۰۲۳ که توسط دانشگاه اینسید (INSEAD) انجام شده، نشان می‌دهد که سوئیس (۷۸.۹۶ امتیاز)، سنگاپور (۷۷.۱۱ امتیاز) و ایالات متحده (۷۶.۶ امتیاز) در جذب، حفظ و پرورش استعدادها نسبت به سایر کشورهای جهان جایگاه برتری دارند.

نتایج این بررسی در غالب گزارشی سالانه ۲۰۲۳ منتشر شده، حاکیست که در میان ۱۰ کشور موفق جهان در زمینه جذب و نگهداری نخبگان، ۷ کشور از جمله سوئیس، دانمارک، هلند، فنلاند، نروژ، سوئد و بریتانیا اروپایی هستند. همچنین، ۱۷ کشور اروپایی بین ۲۵ کشور برتر در این خصوص حضور دارند.

در حالی که از قاره آمریکا، تنها دو کشور ایالات متحده و کانادا در میان ۲۵ کشور برتر در زمینه زمینه جذب و نگهداری استعدادهای جهانی حضور دارند، آسیایی‌ و اقیانوسیه نقش پررنگی دارند، به طوری که سنگاپور، استرالیا، نیوزیلند، امارات عربی متحده، کره جنوبی و اسرائیل در این فهرست حضور دارند و ژاپن هم در رتبه بیست و ششم قرار دارد.

در میان ۱۳۴ کشور مورد بررسی، آلبانی، اندونزی و جمهوری آذربایجان بیشترین پیشرفت‌ را در جذب استعدادها طی ده سال گذشته داشته‌اند و رتبه جهانی خود را به ترتیب ۱۶، ۱۴ و ۱۳ پله بالا برده‌اند. آلبانی، اندونزی و جمهوری آذربایجان در رتبه‌بندی سال ۲۰۲۳ به ترتیب در جایگاه‌های ۵۶، ۸۰ و ۵۸ قرار دارند.

ایران هم در این رتبه‌بندی با کسب ۲۸.۰۳ امتیاز در جایگاه ۱۱۶ قرار گرفته که یک پله پایین‌تر از نیاکاراگوئه و یک رتبه بالاتر از زیمباوه است. ایران در رتبه‌بندی سال ۲۰۲۲ در جایگاه ۱۱۲ و در گزارش ۲۰۲۰ هم در رتبه ۱۰۲ قرار داشت.

ترکیه، همسایه غربی ایران هم با کسب ۴۰.۲۰ امتیاز، یک رتبه پایین‌تر از اندونزی در جایگاه ۸۱ قرار دارد. در این رتبه‌بندی، چاد با ۱۴.۷۸ امتیاز جایگاه آخر را از آن خود کرده است.

بررسی دانشگاه اینسید (INSEAD) نشان می‌دهد که افزون بر پرداخت حقوق بالا پس‌زمینه سیاسی و اجتماعی-اقتصادی پایدار و نیز سطح بالای حمایت‌های اجتماعی و کیفیت محیط زیست هم در جذب و حفظ نخبگان تاثیر بالایی دارد.

مطابق بررسی این دانشگاه، در حالی که ابهامات و تنش‌های جهانی در تجارت، سرمایه‌گذاری، سیاست و دیپلماسی تشدید می‌شوند، انتظار می‌رود رقابت در جذب استعدادها به طور فزاینده‌ای برای کشورها حیاتی شود و به نوعی طی یک دهه آینده شاهد رخداد چیزی شبیه «جنگ جذب استعدادها» میان کشورهای حاضر در مدار رشد و پیشرفت باشیم.