سهم فیلمهای سینمایی از آنتن تلویزیون چقدر است؟
از آنجایی که ویژگیهای تلویزیون و سینما به عنوان دو رسانه جدا با یکدیگر متفاوت است، بیشتر مخاطبان به دلیل قابل دسترس بودن تلویزیون، تماشای آن را به سینما ترجیح میدهند. برای مخاطب خیلی راحت است که در خانه بنشیند و فیلم یا سریال مورد علاقه خود را از قاب تلویزیون تماشا کند تا آن که بخواهد بلیت بخرد و برای رفتن به سینما مسیری را طی کند.
به گزارش پایگاه خبری گسترش به نقل از سینماپرس، فارغ از اصل در دسترس بودن و فراگیری تلویزیون، موضوعی که مورد توجه قرار میگیرد محدوده آزادی در هر کدام یک از این دو رسانه است. صدا و سیما به دلیل گستردگی مخاطب و البته به دلیل اینکه بازدهنده سیاستهای رسمی فرهنگی کشور است، محدودیتهای بیشتری نسبت به سینما دارد. از سوی دیگر مخاطبان تلویزیون محدوده سنی بیشتری را در برمی گیرد. تلویزیون، منبع اقتصادی برای سینما بعد از پیروزی انقلاب اسلامی تا دهه ۷۰ و البته اوایل دهه ۸۰ بسیاری از فیلم هایی که ساخته و روی پرده نقرهای سینما به اکران عمومی درمی آمد پس از مدتی از شبکههای سیمای جمهوری اسلامی پخش میشد. شاید این ماجرا تا حدی جدی بود که میتوان گفت آمار فروش فیلمهای سینمایی در این دو دهه چیزی کمتر از روند عادی آن به شمار میرفت، چرا که مخاطب به جای رفتن به سینما، صبوری میکرد و ترجیح میداد فیلم مورد علاقه خود را زمانی که از تلویزیون پخش میشود، در شرایط مساعدتری تماشا کند. در واقع میتوان گفت سینما سهمی قابل توجه در تلویزیون داشت. فیلمهای سینمایی با کمترین ممیزی و گاها بدون ممیزی از تلویزیون پخش میشد و این موضوع، بحث اقتصادی فیلمهای سینما را تقویت میکرد. در آن زمان محدودیتهای ساخت فیلمهای سینمایی خیلی به تلویزیون و معیارهای آن نزدیک بود. به عنوان مثال حضور ساز در فیلمهای سینمایی تا حدی کمرنگ بود که میشد با حذف آن بخش، فیلم را به راحتی از تلویزیون پخش کرد. از اواسط دهه ۸۰ حضور جسته و گریخته سی دی فیلمها که به صورت محدود در برخی از مارکتها به فروش میرسید کمکم موجب کمرنگ شدن پخش آنها در صدا و سیما شد، البته ناگفته نماند که با بیشتر شدن آزادی بیان و پوشش در فیلمهای سینمایی سهم سینما در تلویزیون رفته رفته کمتر میشد. شبکه نمایش خانگی متولد شد تلویزیون میتوانست با خرید فیلمهای سینمایی به اقتصاد سینما کمک کند و بخشی از سرمایه تهیهکننده را به آن بازگرداند، این روند به خوبی پیش میرفت تا اینکه با وجود گستردگی پخش سی دی فیلمهای سینمایی که در همان زمان تحت عنوان شبکه نماش خانگی وارد بازار رسانه شد، خیلی از تهیهکنندگان را از تلویزیون دور کرد. وجود شبکه نمایش خانگی خیلی از محدودیتهای حضور در تلویزیون را نداشت و البته میتوانست جایگزین اقتصادی خوبی برای تهیهکنندگان شود. این گستردگی کمکم جای خود را در میان مخاطبان باز کرد و کمکم سهم سینما از تلویزیون به صفر نزدیک شد. آخر هفتهها و ایام تعطیل تلویزیون بر عکس دو دهه ۶۰ و ۷۰ و البته اوایل دهه ۸۰ که پر بود از پخش فیلمهای سینمایی، حالا دیگر جای خود را به فیلمهای دست چندم سینمای جهان آن هم سینمای کره و ژاپن و چین داد. تلویزیون مخاطب آخر هفتههای خود را از دست میداد و مخاطبان بیشتری به سینما روی میآوردند این امر شاید به نفع سینمای کشور شد اما حضور تلویزیون را در خانهها کمرنگ کرد. در شبکه نمایش خانگی در ابتدا فیلمها با فاصله زمانی بیشتری بعد از اتمام اکران وارد بازار میشد. از این رو سینما هر روز مخاطب بیشتری را جذب میکرد. از طرفی فروش فیلمها به شبکه نمایش خانگی منبع درآمدزایی پخشکنندگان سینما شده بود. هر چه به مخاطب سینما و شبکه نمایش خانگی افزوده میشد به همان نسبت از مخاطب تلویزیون کسر میشد. سهم سینما از تلویزیون بیشتر میشود در چند هفته گذشته با نگاهی گذرا به برنامهها و فیلمهای تلویزیون میتوان دید که سهم سینما از تلویزیون به سالهای دهه ۶۰ و ۷۰ نزدیک میشود. در این مدت با پخش بسیاری از فیلمهایی از سینما در تلویزیون مواجه شدهایم که میتواند خبر خوبی برای تهیهکنندگان سینما باشد. شاید بتوان گفت این جهش تلویزیون به دلیل از دست دادن مخاطبانش طی این سالها است اما هر چه که هست خبر خوشایندی برای سینماگران محسوب میشود البته اگر این روند علاوه بر ادامه داشتن، رشد هم پیدا کند.
ارسال نظر