پرسپولیس و سپاهان؛ همیشه عصاب خردکن!

بعد از اتفاقات زشت و حواشی زننده بازی سپاهان و پرسپولیس حالا باید از حضور ویروس کرونا در کشور تشکر کنیم! شاید بپرسید چرا چنین چیزی می‌گوییم چون ویروس کرونا حداقل در روز ۱۹ اردیبهشت ۱۴۰۰ باعث شد خونی بر زمین نریزد، چشمی کور نشود! خودرو خبرنگار و عکاسی آتش زده نشود و...

فقط کافی است چند لحظه تصور کنید که مسابقه دو تیم سپاهان و پرسپولیس یکشنبه شب با حضور تماشاگران برگزار می‌شد. به نظر شما در چنان جو پرتنشی چه اتفاقاتی روی سکوها و بین تماشاگران دو تیم رخ می‌داد؟! حتی فکر کردن به این سوال فرضی تن آدم را به لرزه می‌اندازد.

وقتی کاپیتان پرسپولیس که بازیکنی پخته و باتجربه است و حتی سابقه بازی در تیم سپاهان را هم دارد اینچنین وارد معرکه می‌شود وتن به حواشی فتنه برانگیز فوتبال می‌دهد، وقتی بازیکنان سپاهان هم با تمام اسم و رسمی که در فوتبال کشور دارند مثل پسربچه‌های دبیرستانی دنبال بازیکنان حریف می‌کنند چه انتظاری می‌توانستیم از نوجوانان تماشاگر حاضر در ورزشگاه داشته باشیم؟!

اتفاقات حیرت انگیز، غیرفوتبالی و زشت دو تیم پرسپولیس و سپاهان دیگر فراتر از حواشی زرد شده است. این حواشی را باید اتفاقاتی فتنه انگیز و اسف بار دانست. تنها مرور برخی از اتفاقات حیرت انگیز بین دو تیم بیانگر آن است که مسابقه پرسپولیس و سپاهان را نباید فوتبال نامید چه برسد به اینکه بخواهیم آن را ال کلاسیکو بدانیم و با جذاب‌ترین رقابت باشگاهی جهان آن را مقایسه کنیم.

هنوز علاقمندان به فوتبال نام سرباز احمدی را به یاد دارند. سربازی که برای برقراری نظم و انضباط به ورزشگاه آورده شد اما پرتاب نارنجک دستی باعث شد که او بینایی یک چشمش را از دست بدهد. سه امتیاز که هیچ، واقعا هیچ جام قهرمانی ارزش یک چشم انسان را ندارد اما باور می‌کنید سرباز مملکت که شاید حتی به فوتبال هم علاقه‌ای نداشت چشمش را بخاطر حماقت برخی از تماشاگران از دست داد!

طنز تلخی است اگر بگوییم که واقعا از حضور ویروس کرونا حداقل در این یک روز و شاید ۹۰ دقیقه نباید ناراحت بود. این ویروس قاتل در کمال ناباوری این مرتبه حافظ جان شماری از تماشاگران ایرانی شد! مگر یادتان رفته که همین دو سه سال پیش باز هم یک تماشاگر دیگر از ناحیه چشم مصدوم شد. خودرو برخی عکاسان و خبرنگاران در اصفهان به آتش کشیده شد.

اینجا بحث تهران واصفهان نیست، بحث قومیت نیست. بحث این است که برخی فوتبال را با میدان جنگ اشتباه گرفته‌اند و حتی تماشاگران هموطن خود را گاهی به چشم بیگانه می‌نگرند.

فوتبالیست هایی که در پایان مسابقه ۱۹ اردیبهشت ۱۴۰۰ مانند بازیکنان آماتور به جان هم افتادند را چطور می‌توانیم بهترین و باکیفیت‌ترین بازیکنان فوتبال باشگاهی بدانیم؟! فیلم هایی که از درگیری بازیکنان در پایان مسابقه در فضای مجازی منتشر شده عمق فاجعه را نشان می‌دهد.

قصه آب‌های آلوده، غش کردن داور به سمت یکی از دو تیم و کارت به کارت برای یکی از داوران تنها بخشی از نمایش رقت انگیز و فتنه برانگیز دو تیم سپاهان و پرسپولیس است. دو تیمی که خود را قطب‌های فوتبال کشور می‌دانند و واژه فرهنگی را در نام باشگاه خود یدک می‌کشند اما در رفتار و گفتار ستاره هایشان حداقل در بازی رودرو نه تنها اثری از یک الگوی ورزشی مناسب نمی‌بینیم بلکه گاهی رفتارهایی را از خود نشان می‌دهند که حتی قلم از توصیف آنها شرم می‌کند.

پرسپولیس و سپاهان از چه زمانی اینقدر با هم دشمن شده اند؟! مگر یادمان رفته که فوتبال قرار است زمینه ساز دوستی بیشتر مردم باشد نه مایه تفرقه و فتنه برانگیزی! مگر یک جام قهرمانی چقدر ارزش دارد که اینگونه بازیکنان مثلا حرفه‌ای فوتبال ایران به دنبال کتک کاری در بیرون زمین هستند تا مثلا تعصب شان را به تیم باشگاهی شان نشان بدهند.

 بازیکن متعصب هنر و استعدادش را در زمین مسابقه با ارائه فوتبالی با کیفیت نشان می‌دهد نه با مشت گره کرده و عربده کشی بیرون از زمین مسابقه. واقعا درک این موضوع برای ستاره هایی که درآمد میلیاردی دارند اینقدر سخت است؟!

برد و باخت، شادی وغم در فوتبال وجود دارد هیچ تیمی شکست ناپذیر نیست و هیچ تیمی برای همیشه قهرمان نمی‌ماند. برزیل مهد فوتبال مدرن و زادگاه ستاره‌های تکنیکی جهان در کشورش در جام جهانی ۷ گل از آلمان خورد اما نه ستاره‌ای کتک کاری کرد نه تماشاگری سنگی پرت کرد و نه چشمی کورد شد و خودرویی به آتش کشیده شد.

قصد شعار دادن نداریم. فوتبال با کری هایش، با حواشی لطیف و بامزه‌اش با بردها و باخت هایش زیباست و نخستین ورزش پرمخاطب جهان است. هیچکس نمی‌گوید عاشق فوتبال است چون در این ورزش بازیکنانش باهم بزن بزن می‌کنند. هیچکس نمی‌گوید اگر بازیکنی از دایره ادب و معرفت خارج نشد به تیمش تعصب ندارد اما رفتار زننده را همه محکوم می‌کنند.

چون همه می‌دانند فوتبال یک بازی است. بازی برای دوستی و لذت بردن مردم از یکدیگر. زبان مشترک علاقمندان ورزش برای دوستی بیشتر نه تولید فتنه و نفرت.

کاش مدیران دو باشگاه پرسپولیس و سپاهان خودشان در تنبیه بازیکنان خاطی پیشقدم شوند و نیازی به کمیته انضباطی فدراسیون فوتبال نباشد. اگر مدیران دو باشگاه واقعا خود را فرهیخته و خادم ورزش و جوانان می‌دانند بهتر است در عمل این مسئله را نشان بدهند و فرهنگ بالای پهلوانی و منش ایرانی و اسلامی مان را به نمایش بگذارند. جام‌ها و قهرمانی‌ها و بردها همه روزی فراموش می‌شوند اما آنچه در یادها باقی می‌ماند مرام و معرفت مردان بزرگی است که هیچ گاه برد را فدای ارزش‌های اخلاقی نکردند.