فارغ‌ التحصیلان دانشگاه‌ های برتر باید حقوق بیشتری بگیرند؟

فلان شرکت قصد دارد نیروی جدیدی استخدام کند. مدیر منابع انسانی در حال بررسی رزومه‌های متقاضیان است. او می‌داند که باید متغیرهای زیادی را در نظر بگیرد: سوابق قبلی، تحصیلات، مهارت‌های ارتباطی، شخصیت، ضریب هوشی، هوش عاطفی و اخلاق کاری. آیا اسم‌ورسم و جایگاه دانشگاهی که فرد متقاضی از آن فارغ‌التحصیل شده است می‌تواند ملاک خوبی برای استخدام باشد؟ پاسخ بیشتر مردم به این سوال، مثبت است اما حقیقت به این سادگی‌ها نیست. برای بررسی بیشتر این موضوع با گسترش‌ نیوز همراه باشید.

دانشگاه‌های ممتاز معمولاً دانشجویان مستعد را پذیرش می‌کنند و آموزش بهتری ارائه می‌کنند بنابراین بسیاری تصور می‌کنند که این نکته می‌تواند به معنای آن باشد که فارغ‌التحصیلان این نوع دانشگاه‌ها، عملکرد شغلی بهتری دارند. به همین دلیل است که کارفرمایان معمولاً حقوق بیشتری به دانش‌آموختگان دانشگاه‌های معروف، پیشنهاد می‌کنند. آیا این راهبرد استخدامی، صحیح است؟ دانشگاه‌ معتبرتر به معنای عملکرد بهتر دانش‌‌آموختگان است؟ تحقیق ما نشان می‌دهد که چنین است اما فارغ‌التحصیلان دانشگاه‌های برتر «فقط تا حدی»، عملکرد بهتری دارند.

عملکرد بهتر در چند زمینه‌ خاص

در جریان یک مطالعه جدید، رابطه بیان رتبه‌ دانشگاه‌ها و عملکرد دانشجویان آنها را مورد آزمون قرار دادیم. ما عملکرد ۲۸۳۳۹ دانشجو از ۲۹۴ دانشگاه را بررسی کردیم. دانشگاه‌های منتخب به ۷۹ کشور مختلف تعلق داشتند. رتبه دانشگاه‌ها انتخاب شده در نظام رتبه‌بندی دانشگاه‌ها، از ۱۰ تا ۲۰ هزار در نوسان بود. دانشجویان در جریان یک پروژه جهانی به صورت مجازی کار کردند و ما با استفاده از این فرصت به مدت دو ماه، عملکرد آنها را زیر ذره‌بین قرار دادیم. علاوه بر خروجی کار آنها، متغیرهایی مثل نحوه تعامل و همکاری با اعضای دیگر تیم، مهارت‌های مدیریت و رهبری، سخنوری، مهارت‌های فنی، هوش مصنوعی، خلاقیت و ... را هم ارزیابی کردیم.

تفاوت یک درصدی در محل کار واقعی

یافته‌های ما تا حدی، خیال کارفرمایان سنتی را راحت می‌کند. بعد از کنترل متغیرهای دیگر (سن، جنسیت و ...) متوجه شدیم که هرچه رتبه دانشگاه بالاتر باشد عملکرد هم بهتر می‌شود اما تفاوت عملکرد، جزئی است و تعداد معدودی‌های از عملکردها را شامل می‌شود. در مجموع رتبه و عملکرد حدود ۲ درصد با هم ارتباط دارند. البته وقتی فاصله دانشگاه‌ها خیلی زیاد باشد دانشجویان دانشگاه‌های معتبر و معروف حدود ۱۹ درصد، عملکرد بهتری دارند. ۱۹ درصد تفاوت زیادی است اما فراموش نکنید که تفاوت رتبه دانشگاه‌ها از ۱۰ تا ۲۰ هزار است. در محل کار واقعی، تفاوت دانشگاه‌های شاغلان این‌قدر زیاد نیست و تفاوت رتبه دانشگاه‌ها حداکثر در حد چند صد است نه چند هزار. به‌عبارت‌دیگر در یک سازمان یا شرکت واقعی، تفاوت رتبه دانشگاه در حد یک درصد، عملکردها را متفاوت می‌کند.

دلایل عملکرد بهتر

عملکرد دانشجویان دانشگاه‌های بهتر به چند دلیل، کمی بهتر از دانشجویان دانشگاه‌های معمولی است. دلیل اول به نحوه پذیرش دانشجویان مربوط می‌شود:  ورود به دانشگاه‌های برتر، رقابتی است پس می‌توان بهترین‌ها و مستعدها را انتخاب کرد. دانشجویان دانشگاه‌هایی که رتبه‌های بالا دارند در آزمون‌های شناختی ما امتیاز بیشتری کسب کردند، تجربه کاری بین‌المللی بیشتری دارند، مهارت تکلم انگلیسی آنها بهتر است و هوش عاطفی و فرهنگی بیشتری از خود نشان می‌دهند. به هر حال این برتری را نمی‌توان لزوماً به پای عملکرد دانشگاه‌های برتر گذاشت. به عبارت دیگر این قبیل دانشجویان در صورت ورود به دانشگاه‌های متوسط و معمولی هم میانگین عملکرد بهتری از خود نشان می‌دهند.

دلیل احتمالی دوم آن است که دانشگاه‌های دارای رتبه بالاتر، آموزش بهتری ارائه می‌کنند. دانشگاه‌های بهتر مدرسان بهتری استخدام می‌کنند، امکانات بیشتری در اختیار دارند و ... یافته‌های مطالعه ما نشان دهد که عملکرد بهتر این قبیل دانشگاه‌ها را می‌توان به آموزش بهتر نسبت داد. آموزش بهتر باعث می‌شود که عملکرد این دانشجویان در زمینه‌هایی مثل نامه‌نگاری و نوشتن یا توانایی هدایت و رهبری یک گروه کاری بهتر باشد.

ویژگی‌های منفی دانشجویان نخبه

عملکرد کلی دانشجویان دانشگاه‌های معتبر در مجموع بهتر است اما استخدام فارغ‌التحصیلان این نوع دانشگاه‌های می‌تواند معایبی به همراه داشته باشد. داده‌های پژوهش ما نشان داد که این قبیل فارغ‌التحصیلان ممکن است به پویایی گروهی کارکنان آسیب بزنند. این در حالی است که یافته‌های پژوهشی متعدد حاکی از آن است که تعمیق و تقویت روابط انسانی نقش مهمی در موفقیت شرکت‌ها و سازمان‌ها بازی می‌کند. دانشجویان دانشگاه‌هایی که رتبه بالایی دارند معمولاً به صورت افراطی از دستورالعمل‌های تعریف شده پیروی می‌کنند و معمولاً از تقویت روابط انسانی و کاری غفلت می‌کنند. در بعضی موارد، دانشجویان دانشگاه‌های برتر قادر به دوست‌یابی در محل کار نیستند، به سرعت با دیگران اختلاف پیدا می‌کنند و نمی‌توانند خود را عضوی از یک گروه یکپارچه بدانند.

ادبیات پژوهشی نشان می‌دهد که تعداد زیادی از دانشجویان نخبه، خود و دانشگاه‌ خود را برتر از دانشگاه‌‌های دیگر می‌دانند و به سرعت، دوگانه «ما در برابر آنها» می‌سازند. به همین دلیل است که همکاران معمولا رفتار آنها را مغرورانه و خودخواهانه می‌دانند.  البته یافته‌های پژوهش ما چنین چیزی را تائید نکرد. در حقیقت، یافته‌های تست خودارزیابی ما نشان داد که دانشجویان دانشگاه‌های برتر در مقایسه با دانشگاه‌های دارای رتبه‌های متوسط و ضعیف، تواضع بیشتری از خود نشان می‌‌دهند.

تحقیق ما نشان داد که دانشجویان دانشگاه‌های برتر، بیشتر از سایرین با همکاران خود تضاد پیدا می‌کنند، کمتر در گفتگوهای غیرکاری شرکت می‌کنند، کمتر صمیمی می‌شوند و کمتر با گروه خود همذات‌پنداری می‌کنند.

منبع: harvard business review