مطالبات بی نتیجه جامعه فرهنگیان در دولت روحانی

مطالبات فرهنگیان یکی‌دو تا نیست. قشر تحصیل‌کرده و زحمت‌کشی که به ویژه در این چند سال سربند شیوع کرونا دچار مشکلات فراوانی شدند. از حمایت خبری نبود؛ وعده‌ها اغلب به سرانجام نرسید. وعده‌هایی که آقای روحانی آن روزها که به رأی آموزش‌وپرورش نیاز داشت، حواله می‌کرد. آقایان و خانم‌های معلم هیچ‌گاه باندازه این روزها زیر فشار مشکلات اقتصادی و بی‌توجهی‌ها قرار نداشتند.

وعده‌هایی مانند استخدام معلمان حق‌التدریس، جذب نخبگان دانشگاه‌های مختلف به آموزش‌وپرورش از طریق آزمون استخدامی، ارتقای معیشت جامعه فرهنگی با اجرای طرح رتبه‌بندی، تصویب و اجرای قانون همسان‌سازی حقوق بازنشستگان و البته کارمندان دستگاه‌های مختلف دولت و رسیدگی به اوضاع اسف‌بار دانشجومعلمان. همه و همه وعده‌های بی‌سرانجام تدبیر و امید برای فرهنگیان گران‌قدر بود.

اجرای هرکدام از این وعده‌ها می‌توانست حسابی جامعه فرهنگیان کشور را به تدبیر و امید دولت روحانی امیدوار کند. مع‌الاسف اما اغلب این موارد یا کامل اجرا نشد، یا عملاً به آینده موکول شد. همین موجبات نگرانی و عدم رضایت طیف‌های مختلف آموزش‌وپرورش را بدنبال داشت. کسانی که احساس می‌کردند طرح چنین مواعیدی تنها برای کاسبی رأی بوده و دولت اساساً برنامه‌ای برای رسیدگی واقعی به معیشت معلمان نداشت.

وعده‌های عمل‌نشده اما هرکدام ایجاد نارضایتی می‌کرد؛ کسانی که روزگاری خیلی‌هاشان با هزار امید و آرزو به حسن روحانی رأی داده بودند، احساس شکست می‌کردند. این‌که رئیس‌جمهور منتخب‌شان اعتنای چندانی به مطالبات جامعه فرهنگیان نداشت. 

مشکلات فرهنگیان باقوت ادامه دارد؛ امیدی به دولت مستقر در این فرصت باقیمانده برای رفع و رجوع آنها نیست. اگرچه حتی اگر عزمی هم وجود داشت، این چند صباح واپسین فرصت نخواهد داشت. اگرچه تک‌تک این مطالبات بارها و بارها توسط همکاران خوب من در گروه تعلیم و تربیت از مسؤلین مرتبط پیگیری شدند. این همه انتظار، این همه گلایه تنها بخشی از دست‌گل‌های پرشمار حسن روحانی برای رئیس‌جمهور آینده ایران است.