چهار روز تعطیلی در هفته؛ ایران چقدر از جهان عقب می‌افتد؟
تعطیلی‌های پراکنده و مکرر در ایران، از چهارشنبه‌های استانی به بهانه بحران انرژی تا پنجشنبه‌ها و جمعه‌های رسمی، اقتصاد کشور را در معرض خطر جدی قرار داده است. این سیاست‌ها نه‌تنها بهره‌وری داخلی را کاهش می‌دهند، بلکه با محدود کردن روزهای کاری مشترک با جهان به کمتر از نصف استاندارد جهانی، ایران را از رقابت جهانی عقب می‌اندازند و کسب‌وکارهای کوچک و معیشت کارگران را تهدید می‌کنند.
سیاست تعطیلی‌های بی‌برنامه، از جمله تعطیلی چهارشنبه‌ها به دلیل کمبود انرژی، پنجشنبه‌های رسمی، جمعه‌های هفتگی و احتمال اضافه شدن شنبه‌ها، ریتم طبیعی فعالیت‌های اقتصادی ایران را مختل کرده است. این وضعیت، که ظاهراً پاسخی موقت به بحران انرژی است، در واقع نشانه‌ای از ناکارآمدی عمیق در سیاست‌گذاری و مدیریت اقتصادی و توسعه‌ای کشور به شمار می‌رود.
کاهش روزهای کاری؛ تهدیدی برای تعامل جهانی
جهان بر پایه چرخه کاری پنج تا شش روزه عمل می‌کند، اما ایران با داشتن تا چهار روز تعطیلی در هفته، تنها حدود ۱۳۰ روز کاری مشترک با جهان در سال دارد؛ نصف استاندارد جهانی ۲۶۰ روز. هر روز تعطیلی اضافی، ۱۴ تا ۲۰ درصد از ظرفیت تعاملات کاری با جهان را کاهش می‌دهد و سالانه ۳۰ تا ۴۰ روز کاری مؤثر را از دسترس خارج می‌کند. این امر، مذاکرات تجاری، همکاری‌های فناوری و جذب سرمایه خارجی را به تأخیر انداخته و ایران را از روند توسعه جهانی عقب نگه می‌دارد.
ضربه به کسب‌وکارهای کوچک و متوسط
تعطیلی‌های نامنظم، بیشترین آسیب را به کسب‌وکارهای کوچک و متوسط، که موتور اصلی اشتغال و تولید داخلی هستند، وارد می‌کند. این بنگاه‌ها به دلیل ضعف مالی و نبود انعطاف‌پذیری، در برابر کاهش روزهای کاری فلج می‌شوند. این وضعیت به تعدیل نیرو، کاهش ساعات کار یا افزایش فشار کاری در روزهای باقی‌مانده منجر شده و چرخه تولید و عرضه را مختل می‌کند، که نتیجه آن کمبود کالا، افزایش قیمت‌ها و بی‌ثباتی بازار است.
پیامدهای اجتماعی؛ تشدید نابرابری و نارضایتی
از منظر اجتماعی، تعطیلی‌های بی‌برنامه به کاهش درآمد کارگران بخش‌های غیررسمی و کسب‌وکارهای کوچک منجر شده و اقشار آسیب‌پذیر را در معرض مشکلات معیشتی قرار داده است. نبود حمایت‌های اجتماعی کافی، این گروه‌ها را به شدت آسیب‌پذیر کرده و افزایش بیکاری و کاهش ساعات کاری، نارضایتی اجتماعی و بی‌اعتمادی به نهادهای دولتی را تشدید می‌کند. این وضعیت، تهدیدی جدی برای توسعه انسانی و عدالت اجتماعی است.
اقتصاد در تنگنا: از ابرتورم تا عقب‌ماندگی
در اقتصادی که هم‌اکنون تحت فشار ابرتورم و رکود قرار دارد، تعطیلی‌های اضافی فرصت‌های تعامل، جذب سرمایه و پیشرفت فناورانه را از بین می‌برند. کاهش روزهای کاری، نه‌تنها بهره‌وری داخلی را کاهش می‌دهد، بلکه با محدود کردن تعاملات بین‌المللی، ایران را از رقابت جهانی و ارتقای زیرساخت‌های مدرن محروم می‌کند.
راهکار؛ بازتعریف سیاست‌های تعطیلی و تقویت زیرساخت‌ها
برای عبور از این بحران، دولت باید سیاست‌های تعطیلی را بازتعریف کرده و هماهنگی میان سیاست‌های انرژی، اقتصاد و توسعه را تقویت کند. سرمایه‌گذاری هدفمند در زیرساخت‌های انرژی، حمایت از کسب‌وکارهای کوچک و ایجاد سازوکارهای حمایتی برای کارگران، از جمله اقدامات ضروری است. بدون این اصلاحات، تعطیلی‌های مکرر نه‌تنها فعالیت‌های روزمره را متوقف می‌کند، بلکه توسعه و پیشرفت کشور را به مخاطره می‌اندازد.
ارسال نظر