رنو داستر تست و بررسی شد/ آیا داستر ارزش خرید دارد؟
شاید اگر رنو داستر در ایران تولید و با قیمتی مناسب عرضه میشد، میتوانست خودرویی موفق باشد، اما سیاست اشتباه رنو پارس در قطع همکاری با پارس خودرو و همکاری برای واردات این خودرو با نگین خودرو سبب شکست این محصول شد.
گسترشنیوز: زمانی که تندر حدود ۱۴ میلیون تومان نرخ داشت، قرار بود برادر بزرگترش از نظر جسه یعنی داستر با نرخ بیست میلیون تومان وارد بازار شود.
در آن روزها که هنوز خودرو مانند امروز گران نشده بود و تنوع خودروهای چینی بازار هم به این میزان نبود و انتظار مشتریان هم از نظر تعداد آپشن به اندازه امروز نبود، قطعا داستر میتوانست با چنین قیمتی بازار ایران را قبضه کند. اما تاخیرهای پیاپی، افزایش نرخ خودرو و در نهایت تصمیم اشتباه واردات خودرو به جای تولید و مهم تر از آن انتخاب بدترین مجموعه واردکننده خودرو در ایران یعنی شرکت نگین خودرو، اتومبیلی مانند داستر که میتوانست برگ برنده رنو در بازار ایران باشد، را به خودرویی بیخاصیت در بازار تبدیل کرد.
رنو داستر همچنان با وجود رقبای زیاد چینی از نظر فنی بهترین گزینه است، اما نرخ خودرو چنان اشتباه انتخاب شده که دیگر نمیتوان زیاد دل به مشخصات خوب فنی خودرو بست.
تقسیم بازار از سوی واردکننده ها
مجموعه نگین خودرو که سرمایه گذارانی از جنس واردکنندگان تویوتا در ایران یعنی شرکت ایر تویا دارد، مانند این شرکت ید طولایی در تقسیم مافیایی بازار دارد. این شرکتهای اقماری طوری بازار را تقسیم میکنند که نرخ محصولات رنو و تویوتا و لکسوس چندان تاثیری روی بازار فروش محصولات دیگرشان نداشته باشند.
حتی این شرکت با واردکنندگان هیوندایی، کیا و ام جی هم به گونهای بازار را تقسیم کرده اند، تا در تفاهمی نانوشته چندان به بازار هم آسیبی وارد نکنند. سود بیشتر و ضربه نزدن به بازار هم سبب شده نرخ داستر که روزی قرار بود شاسی بلند قشر متوسط ایران باشد چنان بالا باشد که عملا از این هدف دور شده و بار دیگر شرکت نگین خودرو یکی از برگهای برنده رنو را در بازار ایران به یک خودرو کاملا بیخاصیت در بازار تبدیل کرده است.
پیش از تست
تندر ۹۰، داستر و ساندرو هر سه خودرویی هستند که روی پلت فرم ایکس ۹۰ رنو توسعه پیدا کردهاند. این پلت فرم با وجود کهنه شدن اما یکی از ارزانترین و با کیفیتترین پلت فرم هایی است که در بازار جهان تولید شده است. با این همه خودرو هایی که روی پلت فرم این خودرو توسعه پیدا کردهاند یک مشکل دارند و آن زیبا نبودن خودرو است.
این زیبا نبودن در تندر ۹۰ بیشتر از دو خودرو دیگر بچشم میخورد در ساندرو ظاهر خودرو قابل قبول تر شده و طراحی داخلی نیز تا حدودی بهبود یافته است که البته با این همه طراحی داخلی همچنان در برابر خودرویی مانند پژو ۲۰۶ حرفی برای گفتن ندارد.
البته درباره داستر میتوان گفت طراحی خارجی معمولی انجام شده با این وجود زیباترین خودرو در پلت فرم ایکس ۹۰ است. اما طراحی داخلی این خودرو بسیار شبیه ساندرو است و میتوان این طراحی را یک طراحی افتضاح دانست.
آپشنهای کم
یکی از نقاط ضعف خودرو آبشنهای پایین این خودرو است. این خودرو دارای آبشن هایی مانند کمربند ایمنی جلو با قابلیت تنظیم ارتفاع، کمربند سه نقطهای عقب، پشت سری ایمنی، سیستم هشدار دهنده باز بودن کمربند ایمنی راننده و سرنشین جلو، چراغ مه شکن، شیشه عقب مجهز به گرمکن، چراغ صندوق عقب، آینههای جانبی برقی، کمربند ایمنی جلو مجهز به Pretensioners، تهویه مطبوع، کنترل سیستم صوتی روی فرمان، شیشه بالابر جلو برقی، شیشه بالابر عقب برقی، سیستم صوتی مجهز به USBو Bluetooth و با قابلیت پخشMP۳، غربیلک فرمان با قابلیت تنظیم، صندلی راننده با قابلیت تنظیم ارتفاع، صندلیهای پارچهای و صندلیهای عقب تاشو است.
در مــورد طراحــی، انتظــارات از داســتر باید در حد اعتدال باشــد. هیچ چیز اضافی یا نشــانهای که چشم نواز باشــد در بدنه دیده نمیشــود. شاید در چشــم بررســی جزء به جزء بدنه بســیاری از قطعات آن فاقد زیباییهای امروزی باشــد.
در مورد تواناییهای حرکتی، داســتر آنقدر موفــق بود که بتواند نظر آلن پروست قهرمان افسانهای رقابتهای فرمول یــک را به خود جلــب کند تا ایــن اتومبیل را بــرای حضور در فصــل ۲۰۱۰ رقابتهای برفی انتخاب کند. میتوان در کل این خودرو را یکی از موفقترین کراس اوورهایی دید که قابلیت آفرود دارد.
داستر با طول ۴.۳۱ متر و عرض ۱.۸۲ متر خودروی جمع و جوری است. ظاهر داستر به لطف هنرمندی طراحان رنو چندان ارزان نرخ به نظر نمیرسد. طبق گفته طراح این خودرو، خطوط بدنه داستر تا حدودی با الهام از رنو ۴ شکل گرفتهاند. طرح داخل کابین ساده است و بیشتر به کاربردی بودن آن توجه شده است. داشبورد و کنسول وسط، بسیار شبیه به لوگان و ساندرو به نظر میرسد.
تغییرات ارگونومی
در ارگونومی داخل بهبودهایی انجام شده است که انتقال دکمههای شیشه بالابر از کنسول وسط به پنل درها از جمله آنهاست. داشبورد و کنسول از جنس پلاستیک سخت است و ظاهر جذابی نیز ندارد. صندلیهای داستر بسیار راحت هستند و کابین آن به لطف فاصله ۲۶۷۳ میلی متری بین دو محور جلو و عقب فضای کافی دارد. پنج نفر به راحتی در داستر جای میگیرند.
مدل تولیدی داستر قرار بود با موتور ۱.۶ لیتری که هم اکنون روی تندر ۹۰ استفاده میشود و موتور دو لیتری مگان با دو گیربکس دندهای و اتوماتیک مانند خودرو مگان عرضه شود. البته در مدلهای وارداتی تنها موتور دو لیتری عرضه شد.
در گیربکس ۶ دنده دستی ضرایب دنده بسیار کوتاه در نظر گرفته شدهاند ولی گیربکس ۴ دنده اتوماتیک از ضرایب سبک و بلندی بهره میبرد. عملکرد گیربکس اتوماتیک قابل قبول است و دندهها را به نرمی و بدون تاخیر و تکان دادن عوض میکند. مدل دندهای بسیار قوی تر از اتوماتیک عمل میکند و شتاب خودرو دل پذیر تر است.
البته به علت کوتاه بودن دندهها نیاز به تعویض دنده در آن بیشتر است. دنده ۱ ضریب بسیار سنگینی دارد. دنده دو نیز اندکی سنگین تر از حد معمول است. از دنده ۲ به بعد بقیه ضرایب خوب انتخاب شدهاند. باید از میان این ۶ دنده همیشه دنده مناسب را انتخاب کنید تا دور موتور زیاد بالا یا پایین نباشد. البته سنگینی بیش از حد بعضی دندهها مانند دنده یک در مواقع خاص، مانند شروع حرکت در سربالایی شدید یا حمل بار سنگین سودمند است و باعث میشود آسیبی به صفحه کلاچ وارد نشود.
محدودیت صندوق
فاصله قفل تا قفل فرمان ۳.۳ دور است، به همین دلیل هنگام پیچیدن آرام و بدون شتاب زدگی و تا حدودی کند واکنش نشان میدهد. شعاع چرخش برای هر دو مدل ۱۰.۴۴ متر است.
حجم صندوق با مدل دو دیفرانسیل کوچکتر از تک دیفرانسیل است (۴۰۸ لیتر در برابر ۴۷۵ لیتر). زیرا ساختار اکسل عقب ۴×۴ طوری است که جایی برای تایر زاپاس وجود ندارد و در مدل ۴×۴ زاپاس در داخل خودرو جاسازی شده است.
داستر قابلیتهای آفرود مناسبی دارد. کمترین ارتفاع تا سطح زمین یا Ground Clearance برای هر دو مدل خوب است. ولی مدل ۴×۴ از این نظر در وضعیت بهتری قرار دارد (برای دو دیفرانسیل ۲۱۰ میلی متر و برای تک دیفرانسیل ۲۰۵ میلی متر است). زاویه نزدیک شدن به مانع، زاویه بالای شکاف و زاویه عبور از شیب برای مدل ۴×۴ به ترتیب ۳۰ و ۲۳ و ۳۶ درجه است.
سیستم ۴×۴ این خودرو ۳ حالت مختلف دارد؛ حالت ۲wd که برای حرکت در شرایطی است که سطح مسیر چسبندگی خوبی دارد (مانند حرکت در جاده) و گشتاور به فقط چرخهای جلو منتقل میشود تا مصرف سوخت کاهش یابد. حالت AUTO برای مسیرهای لغزنده که در این حالت توزیع گشتاور بین چرخهای جلو و عقب به صورت اتوماتیک محاسبه میشود تا جلوی هرزگردی گرفته شود. حالت LOCK که مخصوص مسیرهای صعب العبور آفرود یا مسیرهای بیش از حد لغزنده است. در این حالت گشتاور موتور به صورت دائمی به چهار چرخ منتقل میشود و ۵۰% از گشتاور موتور به طور پیوسته به اکسل عقب میرسد.
تفاوت دو دیفرانسیل و تک دیفرانسیل
سیستم تعلیق عقب چهار چرخ متحرک از نوع مستقل است که از این نظر با مدل دو چرخ متحرک متفاوت است. سیستم دو دیفرانسیل ۷۰ کیلوگرم به وزن داستر اضافه میکند. براساس تست انجام شده در باسکول یکی از نشریات روسی وزن مدل تک دیفرانسیل ۱۳۵۰ کیلوگرم با تقسیم وزن ۶۱ درصد جلو و ۳۹ درصد عقب و وزن مدل دو دیفرانسیل ۱۴۲۱ کیلوگرم با تقسیم وزن ۵۹ درصد جلو و ۴۱ درصد عقب است.
قدرت ترمزگیری مدل تک دیفرانسیل به دلیل همین وزن کمتر، بهتر است و براساس تستهای انجام شده سه متر زودتر از مدل ۴×۴ از سرعت ۱۰۰ به توقف کامل رسید.
برخلاف مدل دو دیفرانسیل، مانور دادن با مدل تک دیفرانسیل راحت تر است و هندلینگ بهتری دارد.
هر دو خودرو در بزرگراه و جاده سواری راحتی دارند، ولی مدل دیفرانسیل جلو ناهمواریهای سطح مسیر را بهتر جذب میکند.
براساس تستی که سال ۲۰۱۱ در موسسه Euro-NCAP انجام شد، داستر موفق به دریافت ۳ ستاره ایمنی شد.
تست فنی
مدلی که برای تست در اختیار ما قرار گرفت مدل تک دیفرانسیل با کمترین آپشن بود. در زمان نشستن پشت خودرو و بیرون آوردن آن از پارک، نداشتن سنسور دنده عقب و دید عقب کم خودرو کار را برای راننده سخت میکند.
شاید همین عامل باعث شود این خودرو گزینه مناسبی برای بانوان در رانندگی نباشد چرا که نداشتن سنسور دنده عقب و برآمدگیهای گلگیر عقب و پشت خودرو که دید کمی دارند، به همراه دید کم از شیشیه عقب کار را برای پارک خودرو و رانندگی در شرایط ترافیکی فشرده سخت میکند این عامل به قدری موثر بود که داستری که برای تست در اختیار ما قرار داده شده بود با وجود کار کرد کم از سمت گلگیر عقب یعنی دقیقا نقطه دید عقب خودرو دچار زدگی شده بود.
درباره هندلینگ خودرو هم واکنش خودرو بیش از حد انتظار بود. سختی فنرها و طراحی سیستم تعلیق در این خودرو نه مانند خودروهای اسپرت سخت و نه مانند برخی خودروها بسیار نرم است. این عامل سبب شده در کنار نرم بودن، خودرو بسیار خوب در جاده به زمین بنشیند و چسبندیگی خودرو به جاده هم برای یک خودرو شاسی بلند که از سیستمهای پایداری الکترونکی چندانی هم برخوردار نیست بسیار عالی بود.
این عملکرد در جادههای پر پیج خم جادههای کوهستانی بسیار خوب خود را نمایش میداد. برای جاده کوهستانی این خودرو در جاده امام زاده داوود مورد تست قرار گرفت در این تست که با پنچ سرنشین و با کولر روشن انجام شد. قابلیت مانورپذیری و ایمنی خودرو و گذر از از پیچهای شدید بسیار خوب بود تنها موردی که کمی آزار دهنده بود کند بودن گیربکس اتوماتیک خودرو بود.
موتور خودرو
موتور خودرو هم با وجود قدرت ۱۳۵ اسب بخاری گویی توان در خور توجه برای یک خودرو شاسی بلند را ندارد. البته بنظر گشتاور موتور دو لیتری مگان که ۱۹۵ نیومن متر است. برای چنین خودرویی ضعیف است. البته در تست دیگری که قبلا نگارنده با موتور ۱۶۰۰ و جعبه دنده دستی در جادههای کوهستانی کرج انجام داده بود. عملکرد خودرو قابل قبول تر از مدل تک دیفرانسیل اتوماتیک خودرو بود شاید نسب دندههای گیربکس اتوماتیک این خودرو بسیار بلند انتخاب شده است.
اگر پدال گاز خودرو را تا انتها فشار دهید رویه دنده دهی اتوماتیک خودرو از روند شهری به اسپرت تغییر پیدا میکند در این حالت دنده یک تا نهایت سرعت ۶۰ کیلومتر دنده دو تا نهایت سرعت ۱۲۰ کیلومتر و دنده سه تا نهایت سرعت ۱۸۰ کیلومتر بر ساعت عمل میکند.
اگر در حالت اتوماتیک و در حالت رانندگی شهری به ناگاه دنده را در حالت تیپ ترونیک قرار دهید متوجه خواهید شد گیربکس یک دنده بالاتر به خودرو دنده داده است یعنی اگر شما در حالت تیپ ترونیک با دنده سه رانندگی را انتخاب میکنید در حالت اتوماتیک خودرو دنده چهار را انتخاب کرده است.
دنده اتوماتیک در حالت شهری معمولا دور موتور را روی دور دو، تا سه هزار دور در دقیقه تنظیم میکند. در حالی که براساس نمودار موتور بهترین قدرت در دور سه تا چهار هزار دور در دقیقه حاصل میشود. البته با افزایش دور موتور به بالای سه هزار دور در دقیقه صدای موتور به شدت وارد کابین میشود.
ترمز قابل قبول
از نظر سیستم ترمز خودرو بسیار عالی عمل میکند و میتوان ترمز abs خودرو را بسیار دقیق و کار آمد توصیف کرد. حتی اگر در سرعت ۱۰۰ کیلومتر در ساعت پا را ناگهان روی ترمز فشار دهید، خودرو با کمترین انحراف متوقف میشود.
در زمنیه شتاب گیری موتور دو لیتری به همراه گیربکس اتوماتیک مگان که روی این خودرو قرار گرفته کمی نا امیدکننده ظاهر میشود. در حالی که شرکت سازنده شتاب ۱۲.۵ ثانیه برای ۱۰۰ کیلومتر را اعلام کرده است، در بهترین حالت توانستیم به شتاب ۱۴ ثانیه برسیم.
مصرف سوخت این خودرو هم اگر از حداکثر توان خودرو استفاده کنید، کمی بالاست به عنوان مثال در جاده کوهستانی با پنج نفر سرنشین و کولر روشن حدود ۱۰ لیتر در ۱۰۰ کیلومتر است اما در حالت رانندگی شهری این مصرف به ۹ لیتر در صد کیلومتر میرسد.
با اینکه موتور و گیربکس این خودرو برای ۱۰ سال پیش مناسب بوده است اما با پیشرفت فناوری و کوچک و قوی تر شدن موتورها و کاهش مصرف سوخت، موتور و گیربکس داستر بسیار عقب مانده محسوب میشود. بهخصوص اگر این موتور را بخواهیم با موتور ۱.۲ لیتری رنو کپچر مقایسه کنیم. ضعف ۳۰ اسب بخاری و مصرف بیشتر از سه لیتری این موتور بسیار در ذوق میزند.
جمع بندی
رنو داستر حالا پس از سالها با وجود ظاهر کسل کننده، آپشن کم و طراحی داخلی افتضاح نمیتواند گزینه جذابی باشد. البته یک نکته در این خودرو شاید مهم باشد و آن سخت جان بود و قطعات یدکی فراوان با توجه به اشتراک پلت فرم با ساندرو و تندر ۹۰ است. کیفیت این خودرو هم از نظر دوام بسیار بهتر از رقبای چینی خود است.
منبع: بیت ران
ارسال نظر