دولت دوست‌داشتنی، چابک و کم‌هزینه

دولت چابک و کم‌هزینه از دو منظر قابل بررسی است. منظر اول حداقل کردن هزینه‌ها و متعاقباً نیاز کمتر به درآمد و رانت‌های اقتصادی است. هزینه که پایین باشد، با درآمد کمتری به تعادل دریافت‌ها و پرداخت‌های ملی می‌رسیم. صرفه‌جویی در هزینه‌ها و درآمدها نقش و دخالت دولت‌ها را محدود به وظایف اختصاصی می‌کند. وظیفه‌ای که در صدر آن، ایجاد امنیت داخلی و خارجی قرار می‌گیرد‌. امنیت روابط اجتماعی و اقتصادی نیز خود به کاهش هزینه‌های مبادله منجر می‌شود. هر چه هزینه مبادله در اقتصادی پایین‌تر باشد و مبادله سهل‌تر و کم‌هزینه‌تر باشد، توسعه اقتصادی میسرتر است.

منظر دوم این است که دولت چابک و کم‌هزینه کمتر به دست و پای جامعه می‌پیچد و کمتر نیازمند ایجاد گلوگاه‌های رانت‌زا برای تامین مخارج و پوشش زیان‌های ناکارآمدی است. دولت چابک و کم‌هزینه، مجبوب‌تر و دوست داشتنی‌تر است. دولت محبوب در بزنگاه‌های تاریخی بهتر و بیشتر مورد حمایت جامعه قرار می‌گیرد. کوچکی با زیبایی قرین‌تر است. کوچک و چابک اقتدارآفرین است هر چند وسعت، قدرت و تسلط کمتری دارد. دولت علوی کوچک و چابک است و بیش از اینکه در معرض دید و نمایش باشد زیر پوست جامعه است، در قلب و شریان‌های جامعه جاری است. دولت علوی کم شعار و کم ادعا، پر کار و پر اثر است. دولت علوی بین خلیفه و بالاترین فرد حکومت و یهودی اهل ذمه بی‌طرف است و حتی در لقب و صدا زدن هم اختلافی بین آن دو نمی‌گذارد؛ چه برسد به حکم و قضاوت و یا تقسیم منابع.

دولت علوی شفاف است و حقیقت را و همه حقیقت را می‌گوید. در دولت علوی جریان سیال و شفاف اطلاعات بدون هیچ تصلبی در حرکت است. هیچ خط قرمز یا حیاط خلوتی برای شفافیت وجود ندارد. نور شفافیت بالاترین و موثرترین ساز و کار اصلاح مستمر و ترمیم پیوسته است. ساز و کار بازآفرینی و نو به نو شدن همواره با شفافیت کامل و جامع همراه است. اقتصاد علوی شفاف است.