دست بخش خصوصی را با یک تکه کاغذ بستند

بیست‌و‌نهمین میزگرد نمایشگاهی گسترش‌نیوز هفته گذشته با هدف بررسی ۲ موضوع صدور مجوزهای نمایشگاهی و جلوگیری از جابه‌جایی تاریخ رویدادها برگزار شد.

گسترش‌نیوز: هفته گذشته بیست‌ونهمین میزگرد نمایشگاهی موسسه گسترش‌نیوز با حضور حمیدرضا آملی مدیر امور نمایشگاه‌های داخلی شرکت سهامی نمایشگاه‌های بین‌المللی جمهوری اسلامی ایران، علی مرادی رئیس انجمن برگزارکنندگان نمایشگاه‌های ایران، عبدالکریم جلالی مدیرعامل شرکت نمایشگاهی نمانگر، فرهاد امینیان مدیرعامل شرکت نمایشگاهی بازرگانی تهران و محمود بندرچی مدیر روابط عمومی انجمن برگزارکنندگان نمایشگاه‌های ایران در گسترش‌نیوز برگزار شد.

در این میزگرد ۲ موضوع اساسی مورد بحث و چانه‌زنی قرار گرفت.

در بخش نخست که در این شماره به آن می‌پردازیم، پیرامون موضوع صدور مجوزهای نمایشگاهی و سازکارهایی که لازم است در این زمینه مورد بازنگری قرار بگیرد بحث شد و پس از آن موضوع ثبات در تقویم نمایشگاهی و جلوگیری از جابه‌جایی‌های مخرب در تقویم نمایشگاهی مورد بررسی قرار گرفت که در شماره‌های بعدی منتشر خواهد شد. این دو موضوع جزو مواردی است که در هفته‌ها و ماه‌های اخیر چالش‌های متعددی را در صنعت نمایشگاهی کشور ایجاد کرده و بی‌توجهی به آنها می‌تواند امنیت شغلی برگزارکنندگان و رویدادها را تهدید کند.

گفتنی است این میزگرد به‌طور مستقیم از صفحه اینستاگرام گسترش‌نیوز برای مخاطبان پخش شد. سید رضا قندیلی، مدیر امور نمایشگاه‌های داخلی و خارجی شرکت نمایشگاه‌های بین‌المللی استان گلستان، ادریس مازندرانی مدیرعامل شرکت آوای موفق ایرانیان، علی معین مدیرعامل شرکت ATG و سعید دارابی از فعالان حوزه رسانه در صنعت نمایشگاهی نیز دقایقی از راه دور با مهمانان این نشست همراه شدند.

در ادامه بخش نخست این میزگرد که موضوع مجوزهای نمایشگاهی را هدف قرار داده می‌خوانید:

تغییر عجیب در رویه‌ای ۲۰ساله!

فرهاد امینیان، مدیرعامل شرکت بازرگانی و نمایشگاهی تهران: در حوزه صدور مجوزها مرجع مشخص است. در قانون آمده که این امکان و امتیاز باید در اختیار سازمان توسعه تجارت باشد و تمام برنامه‌ریزی‌ها نیز بر همین اساس انجام می‌شود. اما مسئله اصلی در نحوه صدور مجوزهاست که فکر می‌کنم مربوط به امروز و دیروز نیست و این قضیه دست‌کم به ۲۰ سال قبل بازمی‌گردد. در این ۲۰ سال روندی برای این حوزه تثبیت شده بود و همه نیز با آن کنار آمده بودند اما تغییر این روند به‌طور ناگهانی باعث ایجاد آشفتگی و تنش در برگزاری نمایشگاه‌ها شد و افرادی که به هر حال مسئول برگزاری نمایشگاه‌ها هستند از حاشیه امنیت قبلی خارج شدند.

به‌طبع وقتی صدور مجوز براساس قانون برعهده سازمان توسعه تجارت است، نحوه رسیدگی، بررسی و ارزیابی نیز به‌عهده همان سازمان است. تا اینجای کار هم واقعا مشکلی وجود ندارد. اما اینکه تصمیم گرفته شود متولیان دولتی برخی نمایشگاه‌ها (که مجوز به نام آنها صادر می‌شود) تصمیم‌گیرنده نیز باشند تا حدودی کار ما را دشوار می‌کند. می‌توان این‌طور گفت که این روزها انگار مسئولیت رسیدگی به صلاحیت برگزارکنندگان نمایشگاه از سازمان توسعه تجارت خارج و برون‌سپاری شده است.

در واقع به برخی سازمان‌های دولتی یا غیردولتی قدرتمند که صاحب مجوزهای سالانه هستند اجازه داده می‌شود که ضمن انتخاب برگزارکننده یک رویداد، درباره زمان و نحوه برگزاری یک رویداد هم نظر مستقیم بدهند. در این میان حتی ممکن است حقوق مادی و معنوی شرکت‌های برگزارکننده هم نادیده گرفته شود.

در واقع سازمان توسعه تجارت فقط مجوز را صادر می‌کند و مسئولیت نظارت را به صاحبان مجوز واگذار کرده است. گویی این سازمان به‌نوعی پس از صدور مجوز نسبت به موضوعات بی‌تفاوت است و فقط به برگزارکننده گفته می‌شود از وزارتخانه یا سازمان تاییدیه بیاورید و کاری به نحوه دریافت آن ندارد. این مورد امروز واقعا آفت بزرگی است و اگر مدام تکرار شود، به‌طور قطع صلاحیت شرکت‌های برگزارکننده نادیده گرفته می‌شود.

موارد مربوط به صدور مجوز و کارشناسی‌های آن در ۲ دهه ازسوی سازمان توسعه تجارت انجام شده و همیشه بنا بر این بوده که باتوجه به اصل ۴۴ قانون اساسی نمایشگاه‌ها در اختیار بخش خصوصی باشند. هم‌اکنون تمام این بحث‌های کارشناسی کنار گذاشته شده و روند جدیدی در حال اتفاق افتادن است. به‌نظر می‌رسد سازمان توسعه تجارت از برخی جهات خود را در یک حاشیه امن قرار داده و انگار به مسئله تایید صلاحیت مجری برای برگزاری نمایشگاه توجهی ندارد.

در سال‌های قبل در بررسی‌هایی که ازسوی متولیان امر انجام شده بود و براساس یک رویه اخلاقی، نمایشگاه‌هایی که یک برگزارکننده آنها را پایه‌گذاری می‌کرد به‌طور حتم حق و حقوق آن شرکت را برای برگزاری دوره‌های بعد محفوظ می‌دانستند، اما آیا امروز حق مالکیت برگزاری رویدادی که یک برگزارکننده از ابتدا آن را پایه‌ریزی کرده از نظر سازمان توسعه تجارت مفهومی دارد یا خیر؟ آنچه شاهدش هستیم این است که هر نهاد قدرتمندی می‌تواند حقوق شرکت‌های برگزارکننده را نادیده بگیرد و نمایشگاه را از اختیار بنیان‌گذار خارج کند و در اختیار فرد دیگری قرار دهد. نباید این نکته را فراموش کنیم؛ نمایشگاه‌هایی که سابقه چندین‌ساله دارند، در مجامع بین‌المللی ثبت شده هستند. این کار را شرکت‌های برگزارکننده انجام دادند. حال وقتی مجوز این نمایشگاه‌ها جابه‌جا می‌شود به‌نوعی تلاش بنیان‌گذاران آن نادیده گرفته می‌شود. من اصلا نمی‌دانم هدف از اینکه مراکز، مجامع و سازمان‌های دولتی به نمایشگاه‌ها ورود پیدا کنند چیست. تا جایی که اطلاع دارم سازمان‌های دولتی و تشکل‌ها باید نقش حمایتی و سیاست‌گذاری داشته باشند. ورود آنها به حوزه اجرای نمایشگاه‌ها باعث انتقال منابع مالی نمایشگاه از بخش خصوصی به دولتی می‌شود. در واقع امروز این یک کشمکش بین بخش خصوصی و دولتی است که سازمان توسعه تجارت به‌عنوان متولی اصلی سکوت کرده و حرفی نمی‌زند! اما واقعا صلاح صنعت نمایشگاهی اینچنین تامین نمی‌شود و اگر می‌خواهیم نمایشگاه‌ها پیشرفت کنند باید صلاح صنعت نمایشگاهی را به‌درستی بدانیم که به‌طور قطع صلاح آن برخوردهای این‌گونه نیست.

آسیب به صنعت نمایشگاهی با حرکات شتاب‌زده

عبدالکریم جلالی، مدیرعامل شرکت نمایشگاهی نمانگر: من در ابتدا می‌خواهم چند سوال بپرسم. آیا از نظر سازمان توسعه تجارت تاکنون برگزاری نمایشگاه از رشد کمی و کیفی برخوردار بوده یا خیر؟ آیا در سال‌های گذشته نمایشگاه‌ها از نظر سازمان رضایت‌بخش بودند؟ به‌نظر می‌رسد پاسخ سازمان به این سوالات مثبت باشد و این نهاد از کیفیت و کمیت نمایشگاه‌ها راضی بوده است. آمار تعداد مشارکت‌کنندگان و فضای زیر پوشش نشان‌دهنده این بوده که رشد داشتیم. از زمانی که سازمان توسعه تجارت مجوزها را به‌صورت بلندمدت یعنی ۳ و ۵ساله صادر کرد، رشد نمایشگاه‌ها سریع‌تر شد و شتاب بیشتری گرفت. از آن مقطع شرکت‌های برگزاری به سمت سرمایه‌گذاری بیشتر و تربیت نیروهای انسانی رفتند؛ ضمن اینکه توانستند روابط تجاری خود را با سایر کشورها توسعه و کار بهتری انجام دهند.

امروز اما مجوزها دوباره تبدیل به مجوزهای یک‌ساله شد و دوباره در چالش «زمان» گرفتار شدیم. اگر این تصمیم جدید (نظارت بر سازمان‌های دولتی در بهره‌برداری از مجوزهای نمایشگاهی) ادامه‌دار شود نتیجه این خواهد شد که در هر مقطعی با یک تفکر جدید در یک نهاد دولتی روبه‌رو خواهیم بود که این تفکر در فضای بیرون از نمایشگاه بر روند برگزاری رویداد تاثیر می‌گذارد. ما مگر می‌توانیم اینقدر نسبت به آینده صنعت نمایشگاهی بی‌تفاوت باشیم که بگذاریم چنین اتفاق‌هایی در این حوزه به وقوع بپیوندد؟ قاعدتا ما باید به سمت ثبات برویم و در مسیری حرکت کنیم که افراد فعال در این عرصه حرفه‌ای‌تر شوند و سرمایه‌گذاری‌ها برای پرورش متخصص در این حوزه انجام شود. برگزارکنندگان نمایشگاه‌های ایران در این سال‌ها بسیار تلاش کردند تا به سمت بین‌المللی شدن حرکت کنند و به‌طور قطع با تغییرات شتاب‌زده آسیب‌هایی خواهند دید. بد نیست که به اصل موضوع ورود پیدا کنیم. من فکر نمی‌کنم در هیچ کجای دنیا مجوزهای نمایشگاهی یک ساله داشته باشیم. یعنی اساسا چیزی به نام مجوز وجود ندارد، اما اگر هم باشد به شکلی که در کشور ما برنامه‌ریزی شده، کاربرد ندارد. نکته مهم در اینجا همین است! چرا باید یک برگزارکننده به عنوان نماینده بخش خصوصی کشور هر بار برای هر نمایشگاه یک مجوز جدید بگیرد. ما در باقی بخش‌های صنعتی و تجاری شاهد چنین موردی نیستیم.

مثالی می‌زنم! زمانی که وزارت صنعت، معدن و تجارت به یک شرکت مجوز می‌دهد تا کالایی را تولید کند آیا بعد از آن هر سال درخواست تمدید مجوز دارد؟ مگر این‌طور نیست که یک شرکت پس از تولید یک محصول و ثبت برند، مالک مادی و معنوی آن کالا یا خدمات می‌شود؟ پس چرا در حوزه برگزاری رویدادها شاهد این حقوق نیستیم. بدون شک اگر صدور مجوزها با سیاست‌هایی که به‌تازگی دنبال می‌شود، ادامه پیدا کند، بنیان نمایشگاهی را دچار آسیب خواهد کرد.

صدور پروانه فعالیت برای برگزارکنندگان نمایشگاه‌ها

علی مرادی، رئیس انجمن برگزارکنندگان نمایشگاه‌های ایران و مدیرعامل شرکت سامع پاد نوین: آن چیزی که ما در روند صدور مجوزهای نمایشگاهی نیاز داریم یک شیوه‌نامه راهبردی است تا تغییر مدیریت‌ها باعث نشود با سلیقه‌های جدید و تغییر کارکردها روبه‌رو شویم. این قضیه می‌تواند کمک بزرگی به رشد کمی و کیفی نمایشگاه‌ها کند.

درحال‌حاضر سازمان توسعه تجارت ایران، برگزارکنندگان را شناسایی می‌کند و آنها را از نظر نحوه عملکرد مورد ارزیابی قرار می‌دهد. پس از ارزیابی، آنها رتبه یا به‌اصطلاح گرید نمایشگاهی دریافت می‌کنند.ای کاش در کنار این رتبه، برای آنها پروانه فعالیت نیز صادر شود. یعنی پروانه برگزاری نمایشگاه جایگزین مجوزهای فعلی شود و برگزارکننده هر سال بدون نیاز به دریافت مجوزهای جدید، قادر باشد رویدادش را برگزار کند. این شرایط می‌تواند تا زمانی که برگزارکننده تخلفی مرتکب نشده، ادامه داشته باشد و چنانچه خلافی هم انجام شد، برابر قانون با وی برخورد شود.

امروز متاسفانه با ورود هر مدیری ما شاهد تغییرات ساختاری و بنیادین در امور مربوط به برگزاری رویدادها هستیم. مدیران پیشین در سازمان توسعه تجارت یک سری نکات را به‌عنوان پارامترهای استاندارد برای صدور مجوز مطرح کرده بودند که امروز مدیران جدید آن پارامترها را با موارد جدید جایگزین کرده‌اند. به‌طور قطع در آینده هم مدیران دیگری روی کار خواهند آمد و شکل و رویه صدور مجوزها تغییر خواهد کرد.

در مجموع‌ای کاش این را بدانیم که برگزارکنندگان نمایشگاه‌ها که سال‌هاست مشغول انجام این کار هستند اگر براساس استانداردهای تعیین شده ازسوی شرکت سهامی نمایشگاه‌ها و سازمان توسعه تجارت نمایشگاه‌ها را برگزار نکرده بودند یا کار آنها نواقصی داشت، به‌طور قطع سال بعد مسئولیت برگزاری نمایشگاه به آنها داده نمی‌شد.

در طول این سال‌ها که در نمایشگاه هستم همیشه، غیر از ۲ سال اخیر و قبل از تحریم‌های ظالمانه، تمام نمایشگاه‌های کشور رو به رشد بود. این رشد هم در حوزه متراژ، هم تعداد شرکت‌کننده و هم حضور شرکت‌های خارجی بود و شرایط خوبی داشتیم؛ بنابراین انتظار می‌رود این تلاش‌ها را نادیده نگیرند.

ما اکنون در بدنه صنعت نمایشگاهی بخشی به نام کارگروه صدور مجوزها داریم که دو عضو از شرکت سهامی نمایشگاه‌ها و سازمان توسعه تجارت دارد. انجمن برگزارکنندگان پیش از این به‌عنوان عضو اصلی این کارگروه حضور داشت اما چند ماهی است که هیچ یک از نمایندگان انجمن را در این کارگروه نپذیرفتند.

در تاریخ و هویت غنی صنعت نمایشگاهی کشور، نقش انجمن برگزارکنندگان همواره پررنگ بوده است. این یعنی ما عضو جدایی‌ناپذیر این صنعت هستیم؛ بنابراین انتظار می‌رود نماینده انجمن برگزارکنندگان نمایشگاه‌ها باتوجه به اینکه برگزاری بیش از ۷۵ درصد نمایشگاه‌های تهران و بخش مهمی از رویدادهای استانی را برعهده دارد به‌عنوان یک تصمیم‌گیر در کارگروه حضور داشته باشد.

ما درخواست ورود به کارگروه را دادیم اما هنوز این اجازه به ما داده نشده است. واقعیت این است که اگر نمایشگاهی رشد کند و استانداردهای لازم را داشته باشد به‌طور قطع ثمرات آن به اقتصاد کشور بازمی‌گردد. مملکت ما امروز نیاز به کمک دارد و باید دست به‌دست هم دهیم و بحران‌ها را یکی پس از دیگری پشت سر بگذاریم.

در مدت کوتاهی که به‌واسطه برجام شاهد گشایش اقتصادی بودیم، بخش خارجی صنعت نمایشگاهی رشد خوبی پیدا کرد. همزمان با این موضوع صدور مجوزهای ۳ و ۵ ساله را شاهد بودیم که اثر واقعا خوبی برای ما داشت. اکنون انتظار می‌رود در این شرایط اقتصادی و سیاسی که نمی‌توانیم به حضور شرکت‌های خارجی در رویدادهای نمایشگاهی امیدوار باشیم، مجوزها به صورت ۵ساله صادر شود تا دوباره در برگزاری نمایشگاه‌ها هم از لحاظ متراژ و هم تعداد شرکت‌کننده سیر صعودی داشته باشیم.

در مجموع باید گفت همه آنچه ما نیاز داریم حضور یک نماینده در کارگروه صدور مجوزها، صدور مجوزهای بلندمدت و کنار رفتن برگزارکنندگان غیرمتخصص است.

شرکت‌های برگزارکننده حرفه‌ای‌تر از دولتی‌ها

حمیدرضا آملی، مدیر امور نمایشگاه‌های داخلی شرکت سهامی نمایشگاه‌های بین‌المللی جمهوری اسلامی ایران: از موسسه بابت برگزاری این سلسله میزگردها تشکر می‌کنم. درباره بحث صدور مجوزها باید کمی به عقب بازگردیم. در گذشته نمایشگاه‌های ما تقریبا همگی مجری‌محور بودند. باتوجه به شرایط جدید اقتصادی کشور و رشد صنعت نمایشگاهی شرایط به‌گونه‌ای پیش رفته که تشکل‌های بخش خصوصی و سازمان‌های دولتی مرتبط، از رویدادها سهم‌خواهی می‌کنند. در واقع مدیران سازمان‌های بزرگ‌تر می‌خواهند در نمایشگاه‌های مرتبط با حوزه مدیریتی خود عهده‌دار مسئولیت باشند و بر ابعاد برگزاری آن نظارت کنند. تا اینجای قضیه مشکلی وجود ندارد و این امر می‌تواند باعث ارتقای کیفیت رویدادها هم شود. اما به هر حال در روند برگزاری رویدادها گاهی مدل نظارت یا کنترل سازمان‌ها به سمتی می‌رود که برگزارکنندگان محترم دچار چالش می‌شوند.

امروزه همه فعالان نمایشگاهی اذعان دارند که نمایشگاه‌ها باید ازسوی یک برگزارکنندگان حرفه‌ای برگزار شوند اما در عین حال تعامل آنها با نهادهای دولتی یا تشکل‌های بزرگ بخش خصوصی یک امر اجتناب‌ناپذیر است. در این مسیر البته سازمان‌ها نباید به فکر گروکشی از برگزارکنندگان باشند و بهتر است درخواست‌های آنها را اجابت کنند.

ما در صنعت نمایشگاهی در یک شرایط خاص قرار داریم و اگر صبور باشیم آینده بهتری در این عرصه خواهیم داشت. این فضا نیز به‌طور قطع با تعامل بهتر بخش خصوصی و دولتی در حوزه برگزاری رویدادها به وجود خواهد آمد. برخوردهای تشویقی باید جای برخوردهای سلبی را بگیرد. بهتر است به جای تحریم یک نمایشگاه، از آن عنوان حمایت کنیم. تحریم یک نمایشگاه در هر جا که باشد به اقتصاد کشور آسیب می‌رساند.

ممکن است یک تشکل یا سازمان دولتی در یک بازه زمانی مدیری داشته باشد که شرایط ایده‌آلی برای برگزاری یک نمایشگاه به‌وجود بیاورد، اما در دوره بعد فردی بیاید که اعتقادی به آن نمایشگاه نداشته باشد و در نتیجه آن رویداد از بین برود؛ از همین رو من معتقدم بهتر است نمایشگاه‌ها ازسوی برگزارکنندگان خوب و حرفه‌ای برگزار شود اما به این شرط که تعامل با سازمان‌های بزرگ‌تر را نیز در نظر داشته باشند.

این نکته را هم قبول دارم که زمان صدور مجوزها برای مجریان بسیار مهم است و به‌طور حتم باید دست‌کم ۶ تا ۷ ماه قبل از برگزای نمایشگاه‌ها مجوزها صادر شود. حتی بهتر است این مجوز یک سال قبل از برگزاری صادر شود و یک برگزارکننده با برنامه‌ریزی ثبت‌نام و کارهای نمایشگاه را به خوبی پیش ببرد. آخرین خبری که درباره تدوین شیوه‌نامه صدور مجوزها دارم این است که این شیوه‌نامه را سازمان توسعه تجارت تهیه کرده و مدیران مربوط سعی دارند اگر اشکالاتی پیش از این وجود داشته آنها را برطرف کنند. همچنین نشستی با دست‌اندرکاران صنعت نمایشگاهی در بخش برگزارکنندگان داشتیم و صحبت‌های آنها را شنیدیم.

به‌دلیل اینکه نمایشگاه‌ها عموما در شرکت سهامی نمایشگاه‌ها برگزار می‌شوند ما براساس استانداردهای یوفی ۱۰۰ شاخص را مد نظر قرار دادیم و هر نمایشگاهی را براساس این شاخص‌ها می‌سنجیم. شاخص‌های گوناگونی از جمله مالی، اجرایی و محتوایی از صفر تا صد نمره می‌گیرند. کارشناسان بررسی لازم را انجام می‌دهند و سالانه این نمرات به سازمان توسعه تجارت ارائه می‌شود. انتظار داریم در دوره مدیریت جدید به این بررسی‌ها توجه بیشتری شود.

من با آقای امینیان در زمینه اینکه گفتند بخش خصوصی و شرکت‌های برگزارکننده دلسوزانه‌تر رویدادها را برگزار می‌کنند موافق هستم. برگزاری نمایشگاه نیازمند الزاماتی است و به‌طور معمول برگزارکنندگان تخصصی بیشتر از بخش‌های دولتی این الزامات را رعایت می‌کنند. در واقع برگزارکنندگان از آموزش‌های تخصصی نمایشگاهی برخوردار و با قاعده برگزاری نمایشگاه کاملا آشنا هستند؛ بنابراین شیوه‌نامه‌ها را خیلی بهتر و دقیق‌تر در برگزاری رویدادها لحاظ می‌کنند، این در حالی است که شرکت‌های دولتی به‌دلیل تجربه کمتر به‌طور معمول نمره کمتری هم دریافت می‌کنند.

یک دلیل آن، حضور و فعالیت شرکت‌های نمایشگاهی در خارج از کشور و آشنایی با استانداردهای نمایشگاهی است؛ چیزی که سازمان‌های دولتی به‌طور معمول از آن بی‌بهره هستند.

هویت‌بخشی به فعالان صنعت نمایشگاهی

سیدرضا قندیلی، مدیر امور نمایشگاه‌های داخلی و خارجی شرکت نمایشگاه‌های بین‌المللی استان گلستان (به صورت لایو از طریق شبکه اینستاگرام گسترش نیوز): نکته مهمی که از لابه‌لای صحبت‌های دوستان دریافتم این است که ما امروز نیاز به ایجاد هویت برای صنعت نمایشگاهی داریم. در این راستا باید یک سازمان یا نهاد متمرکز نمایشگاهی داشته باشیم. امروز در تمام کشور دفاتر تبلیغاتی تبدیل به شرکت نمایشگاهی شده‌اند. در تهران ۳۲۰ رویداد به‌صورت تشریفاتی و غیرمجاز برگزار می‌شود که سازمان‌های گوناگونی نیز به آنها مجوز می‌دهند. در استان‌ها هم همین شرایط حاکم است و شاید حتی بدتر باشد. این وضعیت به‌دلیل بی‌توجهی به همان هویتی است که تاکنون برای صنعت نمایشگاهی نساختیم.

درحال‌حاضر نمایشگاه‌های مختلفی را می‌بینیم که مجریان آنها تجربه حرفه‌ای برگزاری ندارند و فقط به‌واسطه اینکه به‌عنوان مدیر اجرایی یا کارمند یک سازمان خاص ابزار و امکاناتی در اختیار داشتند، برخی رویدادهای مناسبتی و کوچک را برگزار کردند و پس از آن به مرور این ذهنیت به وجود آمده که می‌توانند بدون آموزش، نمایشگاه‌های بزرگ‌تر را در سایت‌های رسمی نمایشگاه برگزار کنند. این شرایط اصلا قابل‌قبول نیست.

امروز تعدد رویدادهای نمایشگاهی شبیه به هم واقعا آزاردهنده شده است! نمایشگاه حمل‌ونقل را می‌بینیم که هم در مصلا و هم در نمایشگاه تهران برگزار می‌شود. اما کدام باسابقه‌تر است؟ اگر هویت مستقل را بسازیم و افراد دارای شناسنامه در این صنعت باشند و بخواهند رویداد مشابهی را برگزار کنند، قبل از آن باید تاییدیه بگیرند. در غیر این صورت مشارکت‌کنندگان از این فرصت استفاده می‌کنند و با نیامدن به نمایشگاه‌ها باعث می‌شوند تحریکی علیه رویدادهای غیراستاندارد به‌وجود بیاید.

واقعیت این است که جامعه نمایشگاهی امروز امنیت کسب‌وکار ندارد و اگر حق برگزاری یک رویداد را از یک برگزارکننده بگیریم نمی‌توان به هیچ وجه از آن برگزارکننده و حقوقش دفاع کرد. حالا دیگر افرادی به‌عنوان برگزارکننده در این صنعت ورود پیدا کرده و نمایشگاه‌های بزرگ را با اطلاع‌رسانی گسترده برگزار می‌کنند که شغل‌شان چیز دیگری است! نهادهای دولتی نیز از این فرصت کاملا بهره‌برداری می‌کنند و اهداف مشخصی را پیش می‌برند.

پس ما نیازمند یک سازمان هستیم تا رویدادها را مدیریت کند. باید دوره‌های آموزشی جدید تعریف شود تا افرادی که درخواست ورود به صنعت نمایشگاهی دارند ابتدا این دوره را بگذرانند. در نهایت اگر فرد براساس پارامترها و نظر استادان این حوزه توانایی برگزاری نمایشگاهی با وسعت ۱۰ هزار مترمربع را کسب کرد می‌تواند وارد این صنعت شود. وقتی همه اصول مهم برگزاری رویدادها را از برگزارکننده طلب کنیم، به‌طور قطع دیگر هر کسی این جسارت را پیدا نمی‌کند که برگزاری یک نمایشگاه را برعهده بگیرد.

در پایان نباید نقش رسانه‌ها را نادیده گرفت. متاسفانه فعالان این صنعت رسانه‌های نمایشگاهی را جدی نمی‌گیرند و فقط در زمان بحران یاد آنها می‌افتند؛ در حالی که رسانه برای بقای خود به حمایت مادی و معنوی نیاز دارد تا بتواند به‌طور مستمر و همیشگی از حقوق این عرصه و فعالان آن دفاع کند. پس حمایت از این چند رسانه محدود را نباید از یاد ببریم و آنها را محرم روزهای خوب و بد این صنعت بدانیم.