خدمات دولتی بهتر است یا خصوصی؟

خدمات درمانی و آموزش نه تنها مهم بلکه حیاتی هستند. بیشتر ما ترجیح می‌دهیم در جامعه‌ای زندگی کنیم که چنان سازماندهی شده باشد که این خدمات در دسترس همه‌ افراد جامعه باشد. البته این سخن مانند این نیست که بگوییم که این خدمات از سوی حکومت ( دولت مرکزی) تأمین شود.

وقتی که دولت به سمت تولید انبوه خدمات پیش می‌رود، تمایل به عجین کردن آن با سیاست ایجاد می‌شود، که می‌تواند از سوی ایدئولوژی یا منافع گروهی خاص تحت تأثیر قرار بگیرد. سیاستمداران می‌توانند برای به‌دست آوردن مزیت‌های انتخاباتی آن‌ها را کنترل کنند. سیاستمداران می‌توانند به شکلی مؤثر از سوی گروه‌هایی که در سمت عرضه‌ این خدمات هستند مانند اتحادیه‌های معلمان یا کادر درمانی و بهداشتی، به ضرر شهروندانی که مصرف می‌کنند و مالیات دهندگانی که تأمین‌کننده‌ منابع هستند، عمل کنند. این فشار مضاعف از ناحیه دولت، آثار تورمی خاصی را نیز برجای می‌گذارد.

خدمات یکپارچه کیفیت ندارند

وقتی که دولت خدمات را به‌صورت انبوه ارائه می‌کند، این خدمات به سمت همگون شدن متمایل می‌شوند. ساده‌تر است که یک خروجی به یک‌ اندازه و متناسب داشته باشیم تا این‌که خروجی  بر اساس تمایلات شخصی و انتخاب‌های مختلف باشد. در مقابل، بخش خصوصی تمایل دارد با استفاده از ارائه‌ دهندگان مختلف این نوع خدمات، طیف‌های متفاوتی از نیاز‌ها را ارضا کرده و به مصرف کنندگان این اجازه را بدهند که بر اساس کیفیتی که مناسب آنهاست از بین ایشان انتخاب کنند و در واقع طراحی کیفیت خدمات را براساس نیاز مشتریان و مصرف‌کنندگان و همچنین، میزان توان پرداختی آن‌ها تنظیم می‌کند.

بخش خصوصی، تنوع و کیفیت توزیع می‌کند

دولت می‌تواند با کوپن دادن به مردم برای پوشش تحصیلات فرزندان‌شان اعتبار آموزش و پرورش را تأمین کند بدون آن‌که بخواهد در تولید آن نقش داشته باشد، یا بودجه را به مدارسی که انتخاب آن‌هاست سرازیر کند، همان‌طور که در سوئد انجام می‌شود! این کار باعث مستقل شدن مدارس و تحت کنترل بودن آموزش از سوی آن‌ها می‌شود. خدمات درمانی نیز به شکل مشابه می‌تواند با استفاده از بیمه و بازپرداخت‌ها تأمین بودجه شود، بدون آن‌که دولت بیمارستان‌ها را تحت کنترل خود داشته باشد و پرستاران را استخدام کند. کشورهایی که این کار را انجام داده‌اند به نسبت تنوع و انتخاب‌های بیشتری دارند و فشار کمتری بر مالیات‌دهندگان برای تامین این هزینه‌ها وارد می‌کنند.

مدارس جامعی که به دست دولت اداره می‌شوند خیلی خوب نیستند. تعدادی از این‌ها خوب هستند، اما تعداد زیادی از آن‌ها به علت نبود تجهیزات لازم دانش‌آموزان‌شان را از دست می‌دهند. خدمات درمانی در بیمارستان‌های دولتی از نظر کیفیت بسیار از یکدیگر متفاوتند که این امر، رسیدگی ناکافی و یا به کل نادیده گرفتن بخش‌هایی از آن را نشان می‌دهد، پس نتیجه می‌گیریم که دولت توانایی پوشش دادن کیفیت مورد نیاز در خدمات آموزشی و بهداشتی را به شکل اثربخشی ندارد.

جان استاسل

استاد دانشگاه هاروارد