خود را کنار بکش!
مرتضی سیمیاری/
روزنامه‌نگار و فعال دانشجویی
گسترش نیوز: 1 - نیمه شب فرا رسیده که اتومبیل سفارت ایران در گوشه‌ای از خیابان المنصور دمشق متوقف می‌شود، در کنار ماشین سفیر سه خودرو زرهی با اسکورت دیپلماتیک می‌ایستند، در حالی که افسر امنیتی سوری در حال پیاده شدن از خودرو ایرانی است، مردی فریاد می‌زند: «وقتی عرب‌ها را نمی‌شناسی، یا مشورت کن و یا اینکه دخالت نکن، این موضوع را به رئیس خودت هم اطلاع بده!» غازی کنعان نماینده حافظ اسد بدون آنکه با سفیر ایران خداحافظی کند او را ترک می‌کند، اما چند قدمی به سوی خودرو خود نرفته که بازمی‌گردد و می‌گوید: «لبنانی‌ها مثل شما در سیاستشان ایدئولوژیک نیستند، آنها با اسرائیل می‌جنگند چون نسل به نسل با دشمن جنگیده‌اند، اگر دولت شما نمی‌تواند میان شیعیان لبنان تفاهم ایجاد کند، آن را به ما بسپارد»
اما فردای این ملاقات اختری سفیر ایران در سوریه که آن روزها مسئول آشتی میان شیعیان لبنانی از سوی دولت ایران بود برای مقامات می‌نویسد: "بهتر است میان امل و حزب‌الله جانب دومی را بگیریم زیرا امل خوب عمل نمی‌کند." اما از تهران دستور می‌رسد که میان دو طرف باید مصالحه کنیم، زیرا شیعیان اینگونه تضعیف می‌شوند. مدت زیادی از دستور‌العمل جدید ایران نگذشته که درگیری میان جنبش امل و حزب‌الله از تظاهرات خیابانی به جدال خونین مسلحانه تغییر می یابد. در آن روز سیدحسن نصرالله در مقاله‌ای می‌نویسد که امل تن به مصالحه با استکبار داده و در این دریای خون یا باید با حزب‌الله بود یا در برابر آن! انتشار این مقاله در جراید ایرانی خشم مقامات سوری را برمی‌انگیزاند و عبدالحلیم خدام معاون رئیس‌جمهور سوریه در یک سخنرانی ایران را متهم به تضعیف مقاومت در برابر اسرائیل می‌کند زیرا به اعتقاد او تهران با جانبداری از حزب‌الله در کمربند دفاعی منطقه شکاف ایجاد کرده است. سال‌ها بعد اختری در مصاحبه با یک رسانه نزدیک به محافل نظامی می‌گوید:« سوری‌ها درست می‌گفتند و بهتر بود ایران در دعوای درونی لبنانی‌ها دخالت نمی‌کرد، هرچند که امل جریانی سکولار بود اما به مقاومت در برابر اسرائیل اعتقاد داشت.» 2- دیپلماسی ایران حافظه تاریخی‌اش ضعیف است! پس از حمله شیعیان به دفتر کنسولگری ایران در بصره بنظر شوک غیرقابل وصفی در تهران به وجود آمده است. واکنش ایران تنها به بستن گذرگاه‌های محلی مرزی محدود نشده است و برخی علاقه دارند پای آمریکایی‌ها را به درگیری‌ها باز کنند.
در آن سو گروه‌های عراقی هم به روانشناسی مناسبی از ایرانی‌ها دست یافته‌اند و به سرعت فرضیه وزارت خارجه ایران را به بازی می‌گیرند، ابومهدی مهندس فرمانده مشهور حشد شعبی در یک سخنرانی می‌گوید: «سفیر آمریکا خانه به خانه شیعیان می‌رود تا آتش تفرقه را روشن نگاه دارد» حشد شعبی هم بعد این سخنرانی در بیانیه‌ای تکمیلی می‌نویسد که به میدان می‌آید و ضربه نهایی را به دشمنانش وارد می‌کند. در چنین صحنه‌ای خونبار ایران جانب کدام گروه شیعه را می‌گیرد؟ پاسخ روشن است، ایران حامی کسی خواهد بود که بهتر عمل کرده است! 3- نزاع روی داده در عراق محصول ناکارآمدی، توزیع قدرت و عدم دسترسی عراق به دولت اکثریت است. این چهارمین انتخابات در عراق است که با وجود تشکیل فراکسیون اکثریت در پارلمان، بازهم دولت با مشارکت همه گروه‌های سیاسی تشکیل می‌شود و مسلم است که در پشت پرده احزاب سیاسی به یکدیگر باج داده و زمینه فساد را فراهم می‌کنند. با این وجود گروه‌های شیعه تشکیل‌دهنده دولت در عراق اگرچه پیمان مودتشان را با آمریکایی‌ها در لندن امضا کرده‌اند، اما نتیجه کارشان به نام ایران ثبت می‌شود.
این اتفاق محصول ندانستن قواعد بازی منطقه‌ای از سوی ایران و تکرار در انتخاب‌های غلط است. ایرانی‌ها هنوز به درک دقیقی از متحدان استراتژیک نرسیده‌اند، زیرا هر مولفه‌ای که در جهت برنامه‌ای تحرک می‌کند، لزوما اهداف استراتژیک آن را تامین نخواهدکرد. این روزها تهران میان فتح و سائرون دست به یک انتخاب زده است. در حالی که منافع ایران نه با شرط‌بندی بروی اسب برنده بلکه با حمایت از ثبات دولت آینده در عراق تامین می‌شود. ایرانی‌ها تا به اینجا نشان داده‌اند بازی منطقه‌ای را به خوبی انجام نمی‌دهند، در چنین آشفتگی‌هایی به تعبیر سیاستمدار کهنه‌کار سوری اگر راه را بلد نیستی؛ خودت را کنار بکش! منبع: جامعه نو
ارسال نظر