وداع با نخبه برنامهریزی صنعت خودرو
عبدالله بابایی کارشناس صنعت خودرو
در حالی این روزها صنعت خودرو شاهد جای خالی مدیرعامل پیشین ساپکو است که برنامهریزی در زمینه تعمیق ساخت داخل و انجام پروژههای خاص در این زمینه را باید به این نخبه برنامهریزی در صنعت خودرو نسبت داد.
حسین نجاری متولد ۱۳۳۳ و دارای مدرک دکترای مهندسی مکانیک از دانشگاه بیرمنگام بود. او از سال ۱۳۶۱ به مدت دو سال در شرکت ایران وانت مشغول به فعالیت بود و از سال ۶۳ نیز کار خود را در ایران خودرو آغاز کرد.
نجاری در پرونده فعالیت خود مدیر طرح و برنامه، مدیر مرکز برنامهریزی و نظارت پروژه ها، معاون سیستم جامع تولید و قائم مقام مدیرعامل در تولید در ایران خودرو را داشته و در سوابق کاری وی نیز عضویت غیرموظف در هیأت مدیره شرکتهای ساپکو، ایساکو، مهرکام پارس، محورسازان ایران خودرو، ایران خودرو خراسان، ایران خودرو فارس و سنیران اتو به چشم میخورد.
نجاری که شش سال در ساپکو مشغول به فعالیت بود همواره استفاده از ظرفیت این شرکت با سابقه ۲۱ ساله را از اصلیترین اهداف مدیریت خود اعلام کرده و معتقد بود ساپکو از قابلیتهای بالایی برخوردار بوده و باید از آن استفاده شود.
او با تاکید بر لزوم کار تیمی و همدلی برای هدایت زنجیره تامین ایران خودرو و حل مشکلات آن معتقد بود که وضعیت ساپکو و زنجیره تامین ایران خودرو نباید در اثر نوسانها و تنشهای بیرونی بر هم بریزد.
نجاری را باید نخبه برنامهریزی در صنعت خودرو دانست چرا که او همواره به دنبال حداکثر بهرهبرداری از منابع موجود بوده و تعمیق و توسعه خودکفایی را از جمله اقدامات ویژه ساپکو در مقابله با تحریمها عنوان کرده بود.
نجاری برای کاهش خرید قطعات خارجی و خودکفایی در تولید این قطعات برنامهریزیهای کلانی انجام داده بود و تمام گلوگاههای تولید را شناسایی کرده و برای تعمیق داخلیسازی برنامهریزیهای جدی انجام داده بود.
تولید قطعات با فناوری بالا و دسته بندی قطعات و مجموعههای خودرو بر اساس طراحی و فناوری ساخت و تولید از اقدامات نجاری در ساپکو بود. او به توان تولیدکنندگان داخلی اعتقاد داشت و با تکیه بر این عقیده توانست تعداد زیادی از قطعاتی که پیش از این به صورت وارداتی تامین میشد را در رده قطعات خودکفا شده قرار دهد.
بدون شک جای او در صنعت خودرو و در زمانی که بیشتر از همیشه به پروژه داخلیسازی و خودکفایی در قطعات توجه میشود، خالی خواهد بود.
در وصف بزرگانی همچون نجاری باید از شاهکار مرحوم مجتبی کاشانی استفاده کرد که میگفت:
حیف شد از دست ما رفت آن عزیز
آن توانا
آن بزرگ
آن ( زنده یاد)
کاش تا او زنده بود
می شنید از ما بزرگیهای خویش
کاشکی جای سرود ( زنده یاد)
در حضورش میسرودم (زنده باد)
مرد جلسات هر روز و یکی از بزرگان برنامهریزی صنعت خودرو گرچه نیست اما مدیران بزرگی را تربیت وبه یادگار گذاشته است.روحش شاد و یادش گرامی.
ارسال نظر