آداب نوشتن

علی نعیمی

باید از یک جایی شروع کرد. آنهایی که فکر می‌کنند باید بنویسند و ننوشتن‌شان جفا در حق قلم است باید روزی قلم را بردارند. باید از مطلبی و نوشته‌ای شروع کنند. از دنیایی صحبت کنند که تا پیش از آن تنها تصورش می‌کردند. نوشتن عینیت می‌بخشد به هر آنچه در ذهن دارید. مانند زایش به هنگام تحمل رنج و درد فارغ شدن است. لذت نقاهت بعد از بیماری را تنها کسی می‌فهمد که رنج‌های ناشی از درد تا پای از پا درآوردنش پیش می‌رود. نوشتن چیزی میانه همین‌ها است. نوشتن پیش از آنکه نیاز به آداب داشته باشد به عادت نیاز دارد. اینکه هر صبح خود را عادت دهید که بنویسید. از سینک ظرفشویی خانه وقتی پر از ظرف‌های چرک است تا لباس‌های تلمبار شده که کثیف است و وقت شستن‌شان را ندارید. نوشتن از همین اتفاق‌های ریز و به ظاهر بی‌اهمیت شروع می‌شود. از زمانی که نشسته‌ای روبه‌روی تلویزیون و کنترل را در دست گرفته‌ای و کانال‌ها را بالا و پایین می‌کنی. آن لحظه به‌طورحتم داری فکر می‌کنی؛ به چی؟ به کی؟ این همان لحظه شروع یک اتفاق است. اینکه وقتی شروع کردید به نوشتن از اینکه مچ ذهن را باز کنید نترسید. از روبه‌رو شدن با افکارتان واهمه نداشته باشید و همانقدر عریان و بی‌پروا به مصافش بروید. کمی تمرین کنیم فکر کردن و کند و کاو ذهن را. در نوشتار بعد باید قلم به‌دست بگیریم و عادت‌های نوشتن را در خود پیدا کنیم.