شهرت پرش از ارتفاع در اسکاتلند
پرش ارتفاع (High jump) از شاخههای رشته ورزشی دو و میدانی است که ورزشکاران بدون کمک گرفتن از هر گونه تجهیزات، باید از روی یک میله افقی نصب شده در یک ارتفاع مشخص پرش کنند.
به گزارش پایگاه خبری گسترش ، اصول و قوانین پرش ارتفاع توسط فدراسیون بینالمللی دو و میدانی (IAAF) تعیین میشود. در ورزش پرش ارتفاع ورزشکاران باید بدون کمک فیزیکی از روی یک میله افقی به طول ۴ متر عبور کنند. این میله در یک ارتفاع مشخص قرار میگیرد و ورزشکار در هنگام عبور نباید به آن برخورد کند. هر ورزشکار به دنبال این است که بیشترین ارتفاع را به نام خود ثبت کند. شرکتکنندگان میتوانند پرشهای خود را در هر ارتفاعی آغاز کنند. در یک مسابقه، در ابتدا، همه ورزشکاران ۳ تلاش برای انجام پرش ارتفاع دارند. حتی در صورتی که پرش ناموفقی را از خود به نمایش بگذارند، میتوانند با رد کردن این ارتفاع، پرش در یک ارتفاع بلند تر را انتخاب کنند. ۳ تلاش متوالی ناموفق و همراه با خطا باعث حذف شرکتکننده میشود. میله و تشک فومی پرش ارتفاع اگر رقابت به جایی رسید که همه ورزشکاران باقی مانده یک ارتفاع مشخص را با موفقیت پرش کرده باشند: در حالت اول برنده کسی است که سه پرش ارتفاع خود را با خطای کمتری انجام داده است. اگر برنده مشخص نشد، در حالت بعدی برنده کسی است که در طول کل مسابقه پرشهای ناموفق کمتری داشته باشد. اگر با در نظر گرفتن شرایط اول و دوم باز هم رقابت ادامه پیدا کرد، مسابقه پرش ارتفاع به مرحله Jump-off وارد میشود. در این حالت به هر ورزشکار یک فرصت پرش داده میشود. پس از اینکه هر نفر یک دور پرش ارتفاع خود را انجام داد و بازهم برنده مشخص نشد، ارتفاع میله بالاتر میرود. بالا رفتن ارتفاع میله نباید کمتر از ۲ سانتیمتر باشد. ارتفاع میله تا جایی بالا و پایین میآید که تنها یک نفر بتواند ارتفاع مشخص شده را پرش کند. مسابقه باید یک برنده داشته باشد، پس اگر همه افراد باقی مانده در مرحله آخر نتوانند از روی میله پرش کنند، ارتفاع میله ۲ سانتیمتر کاهش پیدا میکند. واضح است که در بیشتر مسابقات پرش ارتفاع برنده در همان مراحل ابتدایی مشخص میشود. تاریخچه ورزش پرش ارتفاع در اوایل قرن نوزدهم، رقابتهای پرش ارتفاع در اسکاتلند شهرت پیدا کرد. اما پیوستن این رشته ورزشی به رقابتهای مدرن المپیک تا سال ۱۸۹۶ طول کشید. پرش ارتفاع جزو ورزش هایی است که در طول تاریخ از نظر تکنیک پرش دچار تغییرات زیادی شده است. تکنیکهای استرادل (Straddle)، چرخش غربی (Western Roll)، و قیچی شرقی (Eastern cut-off) در گذشته توسط ورزشکاران پرش ارتفاع استفاده میشده است. اما امروزه، از تکنیک پرش فاسبوری که با خم شدن کمر نسبت به میله و پرش همزمان با پشت کردن به آن، و با ابداع فومهای محافظ برای فرود آمدن امکانپذیر است، استفاده میشود. روش فاسبوری در اوایل ۱۹۶۰ شناخته شد و توسط ابداعکننده این تکنیک، دیک فاسبوری، در بازیهای المپیک ۱۹۶۸ شهرت زیادی پیدا کرد. آیا میدانستید؟ طی سالهای ۱۹۵۶ و ۱۹۵۷ بیشتر ورزشکاران پرش ارتفاع به ساخت و استفاده از کفشهای مخصوص روی آوردند. ضخامت کف بعضی از این کفشها حتی به ۵ سانتیمتر میرسید. در سال ۱۹۵۷، یوری استپانف، ورزشکار اهل شوروی سابق، با استفاده از این نوع کفش ها، یکی از رکوردهای تاریخ پرش ارتفاع را به ارتفاع ۲. ۱۶ متر به ثبت رساند. فدراسیون بینالمللی دو و میدانی، پس از انجام تحقیقات خود، استفاده از این نوع کفشها را ممنوع کرد، اما مدال و رکورد استپانف از او گرفته نشد. رکوردهای پرش ارتفاع خاویر سوتومایور در رقابتهای جهانی ۱۹۹۳، با پرشی به ارتفاع ۲. ۴۵ متر رکورد جهانی پرش ارتفاع را به نام خود ثبت کرده است. این ورزشکار کوبایی اکنون بازنشسته شده است، اما به نظر میرسد رکورد او دست نیافتنی باشد. در عرصه رقابتهای المپیک، چارلز آستین امریکایی با پرشی به ارتفاع ۲. ۳۹ متر مدال طلای المپیک ۱۹۹۶ آتلانتا را از آن خود کرد. رکورد او هنوز جابهجا نشده است. در قسمت زنان، استفکا کوستادینووا از بلغارستان با حد نصاب ۲. ۰۹ متر رکورد دار پرش ارتفاع زنان جهانی است. از سوی دیگر، یلنا اسلسارنکو روسی در رقابتهای المپیک ۲۰۰۴ آتن با عبور از ارتفاع ۲. ۰۶ متری رکوردار تاریخ المپیک زنان در این رشته ورزشی است.
ارسال نظر