همکاری با هند سکوی پرتاب فناوری اطلاعات ایران

مجید سروش/دبیر کمیسیون آی‌سی‌تی اتاق بازرگانی ایران

هند یکی از قطب‌های ارتباطات و فناوری اطلاعات جهان است. برآوردها نشان می‌دهد سال گذشته میلادی صادرات دیجیتال این کشور بیش از ۶۲میلیارد دلار بوده و این بخش توانسته سهم بالایی از اشتغال این کشور را با این جمعیت انبوه به خود اختصاص دهد. ایران مزیت‌هایی نسبت به هند در این زمینه دارد که نزدیک‌تر بودن به اروپا از نظر زمانی یکی از آنهاست اما محدود شدن ارتباطات ما با جهان درگذشته نزدیک باعث شد شکافی در فناوری ما ایجاد شود که برای پر کردن آن چاره‌ای جز همکاری کردن با شرکت‌های بین‌المللی نداریم؛ شرکت‌هایی که بسیاری از آنها می‌توانند در هندوسان باشند. ما می‌توانیم از طریق همکاری‌های مشترک تجربه‌اندوزی کنیم تا انتقال فناوری و تجربه رخ دهد و کشور بتواند به بازار جهانی ورود پیدا کند و در کنار شرکت‌های هندی و سایر شرکت‌ها از دیگر کشورها به فعالیت بپردازد. یکی از اقتصاددان‌های بزرگ جهان زمانی گفته بود که در سال ۲۰۲۵ میلادی (۰۴-۱۴۰۳) تجارت را باید در مرز هند و چین جست‌وجو کنیم. این همکاری، انتقال دانش و انتقال تجربه بازار بسیار جذابی ایجاد می‌کند، البته به شرط اینکه شرکت‌های ایرانی توان و قدرت جذب فناوری از همتایان هندی خود را داشته باشند. در روند انتقال فناوری چند عامل اساسی وجود دارد: نوع قراردادها باید به شکلی باشد که طرف هندی الزامی برای انتقال فناوری در کنار قرارداد داشته باشد. همچنین شرکتی در ایران باید شریک طرف هندی شود که در آن حیطه تجربه پیشین داشته باشد. این تجربه پیشین باعث می‌شود شرکت‌های ایرانی قدرت جذب بالایی داشته باشند و این یعنی تغییرات را به‌خوبی درک کنند. البته لزومی ندارد چنین بندی در قرارداد آورده شود چراکه پس از یک دوره همکاری با هوشیار بودن طرف ایرانی فناوری انتقال داده می‌شود. اگر پروژه‌ها به شکل دستوری اعطا شوند، به‌طور معمول شرکت‌های خلق‌الساعه‌ای به‌وجود می‌آیند که نمی‌توانند جذب‌کننده خوبی برای فناوری باشند. اگر به بخش خصوصی واقعی در این حوزه بها داده شود و شرکت‌ها بتوانند با محوریت اتاق بازرگانی ایران به شکل آزاد با هندی‌ها قرارداد ببندند می‌توان قراردادهای مناسب با این کشور منعقد کرده و به پر شدن شکاف پیش‌آمده امیدوار بود.