گردشگری هرمزگان و صداهایی که طنین ندارد
مهدی ده‌دار / کارشناس حوزه گردشگری و محیط‌زیست
«هرمزگان محکوم به صنعتی شدن است و دیگر هیچ.» این نقشه راه، ۳، ۴دهه است تنها گزینه‌ای بوده که تصمیم‌گیران و برنامه‌ریزان اقتصادی پایتخت‌نشین روی میز ساحل‌نشینان خواهان توسعه در هرمزگان گذاشته‌اند؛ استانی که افزون بر ۲۲۰۰کیلومتر نوار ساحلی شگفت‌انگیز خلیج‌فارس و دریای مکران از مجموع ۵۸۰۰ کیلومتر سواحل شمال و جنوب کشور را به خود اختصاص داده است.
پس از گذشت این چند دهه پرفراز و نشیب، حال اگر با عینک عقلانیت و با چشمانی واقع‌بین به گذشته‌ها بنگریم، پی خواهیم برد به بیراهه رفته‌ایم. این نسخه اقتصادی شاید رونق معیشت و شکوفایی اقتصادی ساحل‌نشینان دریای پارس و حتی هموطنانی از استان‌های همسایه دور و نزدیک این خطه زرخیز جنوب را به دنبال داشته، اما چندین برابر ارزش اقتصادی این رهاورد، چهره عروس زیبای طبیعت بکر و دلفریب این منطقه را زخمی کرده و گنجینه‌های گرانبها و خدادادی آن را به باد فنا داده است.
از ایجاد بنادر عظیم تجاری و صنایع کشتی‌سازی گرفته تا ساخت‌وسازهای غیرمسئولانه در حریم دریا و راه‌اندازی صنایع آلاینده‌ای همچون فولاد و آلومینیوم و پالایشگاه نفت تا نیروگاهی که زمین و آسمان آسم گرفته را به سرفه انداخته‌اند.
در یادداشت حاضر به ابعاد مختلف این سوال می‌پردازیم که چرا درخت صنعت سبز و بدون دودکش دنیا یعنی گردشگری در این استان رونق نیافته است؟
گردشگری صنعتی شامل از صنایع خدمات اقامتی، تغذیه، خرید و سوغات گرفته تا حمل‌ونقل جاده‌ای، دریایی، ریلی و هوایی و آژانس‌های خدمات مسافرتی بوده و توسعه آن موجب توسعه این صنایع میشود. دست‌اندرکاران این صنایع پراکنده -همچون چرخ‌دنده‌های یک ساعت- باید براساس یک نظام هماهنگ و دقیق در تعامل با یکدیگر عمل کنند تا برنامه‌های پیش‌بینی شده، اجرایی شود.
دستیابی به اهداف تعیین شده در این صنعت علاوه بر درست و اصولی عمل کردن فعالان هر صنف به طور جداگانه، نیازمند استفاده از ابزارهای مدیریتی کلان و فراصنفی و تشکیلات دولتی و حاکمیتی است که صنایع مرتبط و مراکز خدمات گردشگری را زیر یک چتر واحد، گردهم آورد و براساس یک برنامه جامع و کاربردی به سوی سرمنزل مقصود هدایت کند.
به نظر می‌رسد ساختارهای مدیریتی و حاکمیتی در استان هرمزگان عزم جهادی و اراده جدی برای گسترش همه‌جانبه صنعت گردشگری ندارند.
می‌توان گفت سخت‌افزارهای اولیه صنعت گردشگری در این استان همچون هتل‌ها، اقامتگاه‌ها، رستوران‌ها و امکانات حمل‌ونقلی و.... هر چند در حد میانگین یا حتی پایین‌تر از استانداردهای ملی و بین‌المللی فراهم است اما ساختارها، ابزار و امکانات نرم‌افزاری به منظور بهره‌مندی و لذت بردن گردشگران از جاذبه‌های طبیعی و تاریخی آن ناقص بوده و نیاز به تکمیل و بهسازی دارند.
بندرعباس با جمعیتی بیش از نیم میلیون نفر، ده‌ها آژانس خدمات مسافرتی و جهانگردی دارد که بیشتر فعالیت‌های آنها فروش بلیط قطار و هواپیما و صدور روادید برای مسافران داخلی یا ارائه خدمات محدود به مسافران خارجی است اما برخلاف رسالت اصلی‌شان، در زمینه برگزاری تورهای گردشگری به دلایل مختلف فعالیت چشمگیری ندارند.
از سوی دیگر در بحث بازاریابی جاذبه‌ها و تبلیغات مربوط به مقصدهای گردشگری هرمزگان (عرضه جذاب بسته‌های سفر یا پکیج تور) نیز که اساس ارائه اطلاعات به متقاضیان سفر است، آنگونه که باید و شاید اقدام موثری انجام نشده است؛ تا آنجا که اگر ایرانیان پیرامون از استان هرمزگان جز مراکز خرید اجناس ارزان‌قیمت یا لوکس و سواحل و مناظر دریایی بدون امکانات رفاهی، تصور دقیق‌تری ندارند...
ارسال نظر