|
کدخبر: 10138

موانع اجرای لیزینگ ریلی

یک کارشناس حمل‌ونقل ریلی معتقد است شفاف نبودن برنامه بلندمدت راه‌آهن درباره مشخصات ناوگان مورد نیاز، نامشخص بودن دورنمای صنعت ریلی و نبود نیازسنجی دقیق در این زمینه، از جمله موانع موجود در مسیر راه‌اندازی لیزینگ ریلی در کشور است.

به گزارش پایگاه خبری گسترش، غلامرضا پیرهادی در گفت‌وگو با روزنامه «گسترش تجارت» اظهار کرد: بیش از ۱۰ سال از واگذاری ناوگان مسافری و باری به بخش خصوصی می‌گذرد و باوجود سخنانی که گاهی درباره زیانده بودن بخش حمل‌ونقل ریلی می‌شنویم، تاکنون نشنیده‌ایم یک شرکت ریلی خصوصی اعلام ورشکستگی کرده باشد.

وی ادامه داد: از سوی دیگر تاکنون هیچ منبع و مرجعی، دخل و خرج یک شرکت ریلی خصوصی را محاسبه و زیانده بودن آن را اثبات نکرده است. همچنین تمایل این شرکت‌ها به ادامه فعالیت در بخش ریلی و حتی اقدام برای تهیه ناوگان جدید و گسترش آن، نشانگر سودده بودن این بخش است.

پیرهادی افزود: بنابراین بخش ریلی خصوصی، توانایی مالی برای تهیه ناوگان را داشته و نیازی به استفاده از صندوق توسعه ملی ندارد، اما اگر اصرار بر استفاده از صندوق توسعه ملی برای تامین ناوگان ریلی وجود دارد، جا دارد این پرسش مطرح شود که آیا تشکیل لیزینگ می‌تواند گام موثری در زمینه نوسازی ناوگان ریلی و حمایت از شرکت‌های حمل‌ونقل ریلی باشد؟

این کارشناس حمل‌ونقل ریلی اضافه کرد: در صورت مدیریت درست از سوی راه‌آهن و ارائه مشخصات ناوگان مورد نیاز با توجه به برنامه‌ها و سیاست‌های آینده این شرکت و الزام شرکت‌های خصوصی متقاضی، لیزینگ به پیروی از راه‌آهن می‌تواند گام موثری باشد.

او ادامه داد: متاسفانه ناوگان تهیه شده در سال‌های گذشته براساس نیاز نبوده و بخشی از ناوگان تهیه شده در ۲۰ سال گذشته، به علت قراردادها و خریدهای نامناسب متوقف شده است. راه‌آهن باید بداند به‌طور دقیق چه انتظاری از ناوگان آینده دارد و این‌طور نباشد که هر شرکت خصوصی، با توجه به سلیقه خود اقدام کند، بلکه باید همسو با سیاست‌های کلی راه‌آهن باشند.

پیرهادی درباره شرط موفقیت لیزینگ ریلی اظهار کرد: باید نظارت دقیق و درستی بر شرکت‌های متقاضی استفاده از لیزینگ وجود داشته باشد تا سرمایه دریافتی فقط در حوزه ناوگان ریلی هزینه شود؛ نه جاهای دیگری مانند ساختمان‌سازی، واسطه‌گری مالی و... از سوی دیگر باید ناوگان تامین‌شده با استفاده از لیزینگ، نو و براساس فناوری روز باشد؛ نه دست دوم و کارکرده؛ چنانکه در سال‌های اخیر ناوگان زیادی با عمر بالای ۲۵ سال وارد کشور شده است.

این کارشناس حمل‌ونقل ریلی افزود: همچنین شرکت متقاضی استفاده از لیزینگ باید تضمین کافی برای بازگشت تسهیلات دریافتی بدهد؛ در غیراین‌صورت تسهیلات دریافتی از لیزینگ بازنمی‌گردد و ناوگانی که شرکت خصوصی تا اندازه ممکن از آنها بهره برده و اکنون فرسوده شده‌اند، در اختیار راه‌آهن قرار خواهد گرفت و در سوی دیگر ماجرا، فهرست بدهکاران بانکی بلندتر خواهد شد.

پیرهادی نبود شیوه‌نامه، شرایط، ضوابط و شیوه استفاده از لیزینگ ریلی را مهم‌ترین موانع سر راه شکل‌گیری لیزینگ ریلی در ایران عنوان کرد و افزود: نبود تدابیر و تضمین‌های لازم برای بازگشت سرمایه از سوی بخش خصوصی و جلوگیری از سوءاستفاده‌های مالی نیز می‌تواند در زمینه تشکیل لیزینگ ریلی تاثیر منفی بگذارد.

وی ادامه داد: شفاف نبودن برنامه بلندمدت راه‌آهن درباره مشخصات ناوگان آینده و به‌طورکلی، نامشخص بودن دورنمای صنعت ریلی و نبود نیازسنجی دقیق و مطلوب در این زمینه، می‌تواند از دیگر موانع موجود در مسیر راه‌اندازی لیزینگ ریلی در کشور باشد.

ارسال نظر